De toekomst van toen.
Binnen enkele weken is het weer zover: ik zal afgestudeerd zijn in een richting die helemaal niet zo geweldig was als ik aanvankelijk dacht. Alsof een diploma Oost-Europese Talen nog niet genoeg was, heb ik midden september de onbegrijpelijke keuze gemaakt om journalistiek te gaan studeren. We zijn nu x aantal maanden later en ik ben er nog steeds niet uit wat ik nu moet gaan doen. Een jaartje doppen is alvast geen optie: de gruwelen van het jaar 2004 wil ik koste wat het kost niet meer beleven.
Vroeger was dat allemaal heel wat eenvoudiger. Als jonge pagadder had ik wel een drietal droomjobs voor ogen, met helemaal bovenaan "ambulance". Geen ambulancier dus, maar het eigenlijke voertuig. Hoe ik dat precies zou realiseren, daar lag een knaap van 4 helemaal niet wakker van. Zolang de mensen maar bij "tutatuta" zouden denken: "daar komt ambulance Andries al aangesneld! Hoera, opa gaat het halen!" Waarna ik opa vermorzel onder mijn Pirellibanden. Kinderen kunnen soms zo wreed zijn.
Ijsventer was nog zo'n grote droom van me. De hele dag met een kar vol pistache en Stracciatella rondtoeren, mijn ambitie kende werkelijk geen grenzen. Natuurlijk spookte het ook door mijn gigantische hoofd om journalist te worden, maar in die tijd was ik nog ten volle bij mijn verstand om te beseffen dat er meer carrièrekansen liggen in de wereld van ijs en ambulances.
Alles wijst erop dat ik zal eindigen als een verbitterde ambtenaar die hele dagen stiekem naar porno surft in de hoop om te ontsnappen aan de ondraaglijke lichtheid van zijn ambt. En wanneer het melodieuze deuntje van een Brussels ijskarretje weerklinkt, zal ik treurig mijn hoofd buigen, dromend van een wereld waar ik oude mannetjes doodrijd.
Tuta.
Tuta.
Vroeger was dat allemaal heel wat eenvoudiger. Als jonge pagadder had ik wel een drietal droomjobs voor ogen, met helemaal bovenaan "ambulance". Geen ambulancier dus, maar het eigenlijke voertuig. Hoe ik dat precies zou realiseren, daar lag een knaap van 4 helemaal niet wakker van. Zolang de mensen maar bij "tutatuta" zouden denken: "daar komt ambulance Andries al aangesneld! Hoera, opa gaat het halen!" Waarna ik opa vermorzel onder mijn Pirellibanden. Kinderen kunnen soms zo wreed zijn.
Ijsventer was nog zo'n grote droom van me. De hele dag met een kar vol pistache en Stracciatella rondtoeren, mijn ambitie kende werkelijk geen grenzen. Natuurlijk spookte het ook door mijn gigantische hoofd om journalist te worden, maar in die tijd was ik nog ten volle bij mijn verstand om te beseffen dat er meer carrièrekansen liggen in de wereld van ijs en ambulances.
Alles wijst erop dat ik zal eindigen als een verbitterde ambtenaar die hele dagen stiekem naar porno surft in de hoop om te ontsnappen aan de ondraaglijke lichtheid van zijn ambt. En wanneer het melodieuze deuntje van een Brussels ijskarretje weerklinkt, zal ik treurig mijn hoofd buigen, dromend van een wereld waar ik oude mannetjes doodrijd.
Tuta.
Tuta.
This entry was posted
on dinsdag, juni 06, 2006 at 8:51 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Hmm, komt me dat bekend voor... alleen Oosteuropese Talen is niet genoeg, ik heb er dierenarts tegenaan geplakt. En het Oosteuropese wordt nu onderhouden door communicaties met Oosteuropese veterinairs :) Alsof het bij het diploma hoort...
» Een reactie posten