Weesvisje
“Bedankt voor de toffe vakantie, tante Ella”. Met een laatste, verlegen kus op de wang lijkt Hektor voorgoed afscheid te nemen van zijn tante Ella. Jos Matteussen wuift hem,vanuit zijn pas verworven bakkerij, nog even na op zijn terugkeer naar het Gesticht In 1847. Tante Ella vertrekt naar Hollywood en Hektor kon niet mee: ze verwachten er haar immers alleen.
Klik. Klak. Klik. Klak. Klik. Klak. Het monotone getik van Hektors zondagse schoenen op het verlaten weggetje loopt synchroon met het gekabbel van zijn gouden weesvisje. Zijn rugzakje lijkt het gewicht van de viskom amper aan te kunnen, maar dat stoort Hektor niet. De gedachte dat hij zijn tantetje nooit meer terug zal zien, laat hem niet los. Klik. Klak. Kluts. Kluts.
Het is voor elke Vlaming een bekend filmbeeld uit Hektor, het verhaal van de wat klungelige 35-jarige wees die dan toch de liefde vindt bij zijn tante. Het beeld van de rugzak met het visje duikt vaak in mijn gedachten op wanneer ik zelf voor een zoveelste keer naar het station afzak, met mijn eigen bruine zak op de rug. Het hoofd licht gebogen, met de handen rond de teugels die misschien wel wat te kort zijn, ook al zijn die gemakkelijk langer te maken. Bij mij speelt echter niet de gedachte van een verloren liefde door het hoofd. Het is moeilijk om te omschrijven wat ik precies voel. Een mengsel van achterdocht, onwennigheid en verlegenheid kan je het misschien noemen. Ik weet ook helemaal niet waar dat gevoel vandaan komt. Het is sterker dan mezelf als ik alleen op pad ben. Vreemd.
Het komt goed met Hektor. Tante Ella loopt hem te gemoed, beseffend dat een carrière in Hollywood nooit zo belangrijk kan zijn als wat Hektor haar te bieden heeft. En Vlaamse filmpjes horen nu eenmaal een goed einde te hebben, dat spreekt vanzelf.
Films met een goed einde zijn niet altijd aan mij besteed: ze geven de kijker de illusie dat alles altijd op zijn pootjes terechtkomt. Maar in dit geval wil ik graag een uitzondering maken. Want ook bij mij staat er steeds weer een tante Ella te wachten. Voor haar laat ik graag de teugels los.
Klik. Klak. Klik. Klak. Klik. Klak. Het monotone getik van Hektors zondagse schoenen op het verlaten weggetje loopt synchroon met het gekabbel van zijn gouden weesvisje. Zijn rugzakje lijkt het gewicht van de viskom amper aan te kunnen, maar dat stoort Hektor niet. De gedachte dat hij zijn tantetje nooit meer terug zal zien, laat hem niet los. Klik. Klak. Kluts. Kluts.
Het is voor elke Vlaming een bekend filmbeeld uit Hektor, het verhaal van de wat klungelige 35-jarige wees die dan toch de liefde vindt bij zijn tante. Het beeld van de rugzak met het visje duikt vaak in mijn gedachten op wanneer ik zelf voor een zoveelste keer naar het station afzak, met mijn eigen bruine zak op de rug. Het hoofd licht gebogen, met de handen rond de teugels die misschien wel wat te kort zijn, ook al zijn die gemakkelijk langer te maken. Bij mij speelt echter niet de gedachte van een verloren liefde door het hoofd. Het is moeilijk om te omschrijven wat ik precies voel. Een mengsel van achterdocht, onwennigheid en verlegenheid kan je het misschien noemen. Ik weet ook helemaal niet waar dat gevoel vandaan komt. Het is sterker dan mezelf als ik alleen op pad ben. Vreemd.
Het komt goed met Hektor. Tante Ella loopt hem te gemoed, beseffend dat een carrière in Hollywood nooit zo belangrijk kan zijn als wat Hektor haar te bieden heeft. En Vlaamse filmpjes horen nu eenmaal een goed einde te hebben, dat spreekt vanzelf.
Films met een goed einde zijn niet altijd aan mij besteed: ze geven de kijker de illusie dat alles altijd op zijn pootjes terechtkomt. Maar in dit geval wil ik graag een uitzondering maken. Want ook bij mij staat er steeds weer een tante Ella te wachten. Voor haar laat ik graag de teugels los.
This entry was posted
on vrijdag, juni 09, 2006 at 11:57 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
» Een reactie posten