Pastis voor Bahamontes.
De eerste warme dag van het jaar bracht weer het allermooiste volk naar buiten in de ijdele hoop om hun sneeuwwitte ledematen te frituren in een brandende zon. Terrasjes werden overspoeld door teenslippers en lagen factor twintig waarvan de eigenaar zich een clichématige sangria bestellen. De al wat oudere medemens waagt zich aan een glaasje pastis, het bekende Franse anijsdrankje. Iedereen geniet met andere woorden van het goede weer. Wel, bijna iedereen.
Om tien uur des morgens neem ik de krant (nu ja, “Het Laatste Nieuws” is bezwaarlijk nog een krant te noemen) onder de arm en nestel me in mijn groene tuinzetel. Bij het lezen van pagina vijf is het me echter al te veel: die dekselse zon verbrandt mijn nek als was het Greet Rouffaer. Ik dring snel mijn kopje thee uit en neem de wijze beslissing om me weer in de koele keuken te zetten, met Radio 2 op de achtergrond. Ik ben, zoals u al kon vermoeden, geen zonzoeker.
Negen uur en anderhalve voetbalwedstrijd verder spring ik gezwind op de fiets, richting mijn allerliefste. Het is al heel wat afgekoeld, zo blijkt, en dat is best aangenaam. De beklimming van de Scheldebrug gaat soepeler dan anders. Als een ware Federico Bahamontes peddel ik naar boven. De omgeving vervaagt en het maanlandschap van de Mont Ventoux neemt haar plaats in. “Wat een klasse etaleert Andries weer. Ze kunnen niet volgen, meneer! Allemaal moeten ze zijn wiel lossen! Op de Col du Galibier kroonde hij zichzelf al tot koning van de Alpen, vandaag is hij keizer van heel Frankrijk, Michel.” Een uitgebreide fantasie hebben is mooier dan de eigenlijke prestatie.
Morgen wordt de keizer naar alle waarschijnlijkheid gedegradeerd tot voetvolk. In de moordende middagzon zal hij de kilometers richting Zele moeten trotseren. De hitte is zomers mijn grootste rivaal in de eeuwig durende zoektocht naar ingebeelde glorie. Ik zie mezelf niet meer als Bahamontes of Van Impe, maar als een zwalpende Eros Poli. Laat het maar snel weer najaar zijn.
Om tien uur des morgens neem ik de krant (nu ja, “Het Laatste Nieuws” is bezwaarlijk nog een krant te noemen) onder de arm en nestel me in mijn groene tuinzetel. Bij het lezen van pagina vijf is het me echter al te veel: die dekselse zon verbrandt mijn nek als was het Greet Rouffaer. Ik dring snel mijn kopje thee uit en neem de wijze beslissing om me weer in de koele keuken te zetten, met Radio 2 op de achtergrond. Ik ben, zoals u al kon vermoeden, geen zonzoeker.
Negen uur en anderhalve voetbalwedstrijd verder spring ik gezwind op de fiets, richting mijn allerliefste. Het is al heel wat afgekoeld, zo blijkt, en dat is best aangenaam. De beklimming van de Scheldebrug gaat soepeler dan anders. Als een ware Federico Bahamontes peddel ik naar boven. De omgeving vervaagt en het maanlandschap van de Mont Ventoux neemt haar plaats in. “Wat een klasse etaleert Andries weer. Ze kunnen niet volgen, meneer! Allemaal moeten ze zijn wiel lossen! Op de Col du Galibier kroonde hij zichzelf al tot koning van de Alpen, vandaag is hij keizer van heel Frankrijk, Michel.” Een uitgebreide fantasie hebben is mooier dan de eigenlijke prestatie.
Morgen wordt de keizer naar alle waarschijnlijkheid gedegradeerd tot voetvolk. In de moordende middagzon zal hij de kilometers richting Zele moeten trotseren. De hitte is zomers mijn grootste rivaal in de eeuwig durende zoektocht naar ingebeelde glorie. Ik zie mezelf niet meer als Bahamontes of Van Impe, maar als een zwalpende Eros Poli. Laat het maar snel weer najaar zijn.
This entry was posted
on zondag, juni 11, 2006 at 12:12 a.m..
You can skip to the end and leave a response.
» Een reactie posten