Fiat Lux.
Vlaanderen ziet de eerste zonnestralen en zijn inwoners halen onmiddellijk de barbecue boven. Worsten, satés en kippenvleugels worden massaal geroosterd boven wat in se niets anders is dan een groot uitgevallen asbak. Om toch de illusie van gezond eten staande te houden, worden er nog wat wortelen geraspt en sla gezwierd. Het zal mij worst (ha!) wezen, eerlijk gezegd. Ik heb namelijk de neiging om kotsmisselijk thuis te komen na elk braadfeest. Mijn kathedraal van een lichaam (door sommigen ook wel kapelletje genoemd) is een drastische verhoging van de nootjes- en champagnegraad blijkbaar niet gewoon.
Omdat ik het gevoel krijg dat deze blog te vaak uitdraait op negativisme, wil ik toch ook een positieve noot (ha!²) toevoegen aan dit stukje. Ik heb namelijk een ongelofelijke bewondering voor mensen die overweg kunnen met een fototoestel. De eerste zomerbarbecue leent zich natuurlijk tot het nemen van foto’s. Na het nuttigen van een sloot alcohol, zijn mijn tafelgenoten ook alle gêne kwijt en poseren ze gewillig voor de lens. Maar helaas, driewerf helaas: het resultaat is nooit meer dan een slappe prent die je net zo goed met een wegwerptoestel kan nemen. Het verheugt me dan ook ten zeerste dat mijn allerliefste zich dra zal verdiepen in de fotografie. De kans dat ze het genie genaamd Loretta Lux kan benaderen, mag dan al gering zijn, toch hoop ik voor het eerst met toonbare vakantiefoto’s naar het thuisfront terug te keren.
Kunstschilders, fotografen, dichters en schrijvers: allen slagen ze erin om de saaiheid van de wereld met behulp van een simpele penseelslag of woordenwaterval te doorbreken. Mijn bewondering voor deze mensen gaat samen met een gevoel van jaloersheid en onmacht. Het blijft dan ook mijn grootste droom om zelf iets neer te pennen dat door minstens 100 mensen gelezen wordt. De kans dat ik in dit opzet slaag, is klein. Maar deze droom wens ik voor één keer niet op te geven, zei ik melodramatisch.
Omdat ik het gevoel krijg dat deze blog te vaak uitdraait op negativisme, wil ik toch ook een positieve noot (ha!²) toevoegen aan dit stukje. Ik heb namelijk een ongelofelijke bewondering voor mensen die overweg kunnen met een fototoestel. De eerste zomerbarbecue leent zich natuurlijk tot het nemen van foto’s. Na het nuttigen van een sloot alcohol, zijn mijn tafelgenoten ook alle gêne kwijt en poseren ze gewillig voor de lens. Maar helaas, driewerf helaas: het resultaat is nooit meer dan een slappe prent die je net zo goed met een wegwerptoestel kan nemen. Het verheugt me dan ook ten zeerste dat mijn allerliefste zich dra zal verdiepen in de fotografie. De kans dat ze het genie genaamd Loretta Lux kan benaderen, mag dan al gering zijn, toch hoop ik voor het eerst met toonbare vakantiefoto’s naar het thuisfront terug te keren.
Kunstschilders, fotografen, dichters en schrijvers: allen slagen ze erin om de saaiheid van de wereld met behulp van een simpele penseelslag of woordenwaterval te doorbreken. Mijn bewondering voor deze mensen gaat samen met een gevoel van jaloersheid en onmacht. Het blijft dan ook mijn grootste droom om zelf iets neer te pennen dat door minstens 100 mensen gelezen wordt. De kans dat ik in dit opzet slaag, is klein. Maar deze droom wens ik voor één keer niet op te geven, zei ik melodramatisch.
This entry was posted
on zondag, juni 11, 2006 at 10:08 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Hier is er alvast 1!
Ons Walenland is ook boven de barbecue gaan hangen, getuige mijn bezoek aan de schoonouders zaterdagavond.
Voor een keer hadden we geluk met het weer, normaal gezien begint het te gieten van zodra mijn schoonmoeder een barbecue begint te plannen!
Ha, maar ik ken Loretta Lux wél! Ze stond enkele weken geleden in DM Magazine.
Ik vind haar werk nogal raar, eigenlijk... Die kinderen boezemen mij angst in... Die ogen...
» Een reactie posten