The pills must be working.

Het blijft kokend heet en dat is voor de ijverig student in mij niet altijd even aangenaam. Het is een constant zoeken naar de meest koele kamer van het huis. Momenteel is dat de slaapkamer van mijn teerbeminde zussen, al loopt de temperatuur daar rond drie-vier uur bijzonder hoog op. Dat is dan ook het moment om een punt te zetten achter het zware studeerwerk. De beperkte interesse voor mijn cursus en de zee van tijd die nog voor me ligt, kan dat makkelijk rechtvaardigen.

Studeren, ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Enerzijds moet ik zeggen dat ik slechts één keer minder dan tien heb gehaald (de vitters zouden zeggen twee, maar dat ene was doelbewust), wat dus betekent dat ik toch een zeker systeem gebruik dat garant staat voor succes. Anderzijds kan ik me niet van het idee ontdoen dat er iets grondigs fout zit aan mijn manier van werken. Een korte omschrijving is hier wel op zijn plaats. We beginnen een drietal weken voor het eigenlijk examen met het samenvatten van de cursus. Met samenvatten bedoel ik het herleiden van 100 bladzijden tot een tien à vijftiental velletjes papier. Daar slaat de eerste twijfel al toe: ik hoor verhalen van mensen die erin slagen om 100 bladzijden te verwerken op één dag, zonder enige notities te nemen. Dat vind ik bijzonder knap, ook al weiger ik te geloven dat ze effectief zo te werk gaan. Ik zou in elk geval sterven van de datastroom.

In de tweede fase van mijn studeerarbeid pomp ik zowat elke letter van mijn samenvatting in mijn gigantische hoofd. “Informatieparadox… meer informatie… minder geïnformeerd”, “Commercialisatie… concentratie… ontzuiling… ontluizing… beestjes…draad kwijt.” En zo gaat dat uren door. Een mens zou voor minder beginnen twijfelen aan zijn mentale gezondheid bij het oeverloos gelul dat hij op deze manier tot zich moet nemen. Vermoeidheid maakt dat hele proces des te meer bizar. Je geest dwaalt weg van de letters, terwijl je brein hopeloos tracht om alle logische verbanden samen te houden. Zo kom je onbewust tot conclusies als “de tabloidisering van de media in Vlaanderen heeft tot gevolg dat *gaap* de kranten *geeuw* bij de bakker… brood… honger…”. Associatiegedrag op zijn best.

Nog een weekje te gaan en ik kan voor eeuwig en altijd het blokspook verbannen naar een muffe archiefkast. Maar dat dacht ik de vorige keer ook.

This entry was posted on dinsdag, juni 13, 2006 at 12:03 p.m.. You can skip to the end and leave a response.