Vagevuur.
dinsdag, mei 08, 2007Bij het eten van zoutstokjes ga ik steeds heel grondig te werk. Dat is - met andere zoete waren als de Princekoek en zijn Aldigelijke indachtig - een van mijn meer autistische trekjes. Het zoutstokje wordt bij de eerste knabbelbeurt ontdaan van de korreltjes die rijkelijk over zijn oppervlak verspreid zijn, waarna het eigenlijke stokje millimeter per millimeter door mijn snijtanden verwerkt wordt als was mijn mond een zoutstokjeszagerij.
Maar het zoutstokje smaakte plots heel bitter wanneer ik via de kijkbuis een Brusselse kerk binnenkeek. Tientallen Iraanse mannen en vrouwen lagen verspreid op de vloer van Gods huis. Een meerderheid had zichzelf de mond gesnoerd: een hongerstaking voor papieren met cynische plakkers die de purgatorische toestand symboliseren waarin deze Perzen verkeren. Pas wanneer men zichzelf voedsel en stem ontneemt, wordt men gehoord. Ook Amir leeft in hetzelfde vagevuur tussen Belgische vrijheid en Iraanse dictatuur. Zes jaar lang leeft hij al onder ons zonder papieren, zonder geld en met een weinig hoop. Een vriendin had hij wel, waardoor de weg naar regularisatie helemaal open zou liggen, ware het niet dat Amir niet wil trouwen. Trouwen kan enkel als hij voor haar kan zorgen. Hij wil niet aangestaard worden als de man die zichzelf tot Belg huwde. Liefde mag geen hefboom zijn, enkel een steunpilaar.
Arme Amir.
De te ledigen kelk oogt bodemloos.
Maar het zoutstokje smaakte plots heel bitter wanneer ik via de kijkbuis een Brusselse kerk binnenkeek. Tientallen Iraanse mannen en vrouwen lagen verspreid op de vloer van Gods huis. Een meerderheid had zichzelf de mond gesnoerd: een hongerstaking voor papieren met cynische plakkers die de purgatorische toestand symboliseren waarin deze Perzen verkeren. Pas wanneer men zichzelf voedsel en stem ontneemt, wordt men gehoord. Ook Amir leeft in hetzelfde vagevuur tussen Belgische vrijheid en Iraanse dictatuur. Zes jaar lang leeft hij al onder ons zonder papieren, zonder geld en met een weinig hoop. Een vriendin had hij wel, waardoor de weg naar regularisatie helemaal open zou liggen, ware het niet dat Amir niet wil trouwen. Trouwen kan enkel als hij voor haar kan zorgen. Hij wil niet aangestaard worden als de man die zichzelf tot Belg huwde. Liefde mag geen hefboom zijn, enkel een steunpilaar.
Amir wil werken. Lasser. Maar er is geen werk. Niet voor hem. Geen papieren, weet u wel. Sporten dat mag, maar kon plots niet meer. Die verdomde Achillespees liet het afweten. Worstelen met krukken dan maar, een zoveelste test voor Amir. Hoeveel meer kan een mens verdragen? Best nog wat, moet een advocaat gedacht hebben. De jurist in kwestie liet het immers na om een aanvraag tot regularisatie in te dienen. Zes jaar wordt acht. Al die tijd blijft het leven van Amir op de pauzestand. Aan de Raad van State om op play of terugspoelen te drukken.
Arme Amir.
De te ledigen kelk oogt bodemloos.
