De Spellekeszot
In de tijd dat het water nog te diep was voor Willy Sommers en het wereldwijde web nog gesponnen moest worden, kreeg ik het allerbeste nieuwjaarsgeschenk ooit: een NES, beter bekend onder de naam Nintendo Entertainment System of simpelweg “De Nintendo”. Sindsdien ben ik helemaal verknocht aan het beestje en zijn vele opvolgers. Meer zelfs, de term verslaving zou hier wel eens van toepassing kunnen zijn.
Ik herinner me nog heel goed hoe ik, samen met mijn zussen en broer, voor het eerst de wondere wereld van Super Mario Bros. 3 ontdekte. Bros. bleef trouwens de achternaam van de guitige loodgieter tot mijn Engelse taalvaardigheid groot genoeg was om te beseffen dat het een afkorting van “brothers” is. Dit, zoals altijd, geheel terzijde. “Je moet A en B tegelijk induwen, anders lukt dat niet!” “Jawel, laat mij toch eens proberen”. “Ah, pas op voor die thwomp”. “Ik zie geen thwomp, enkel een grote st…” “HAHA JE BENT DOOD STOMME MUTTEN”. Het daaropvolgende drama van door de huiskamer vliegende controllers wil ik u besparen. Videogames en geweld, het is van alle tijden.
Het nostalgisch gevoel dat telkens over me heen komt wanneer ik voor de zoveelste maal de NES of SNES (Super Nintendo) bovenhaal, heeft me zodanig in zijn greep dat ik Nintendo altijd loyaal ben gebleven. Nintendo is, met andere woorden, een synoniem geworden voor urenlang zorgenloos staren naar pixels die zich over vleesetende planten een weg banen naar het volgende kasteel. Het verstand op nul zetten en levende doden te lijf gaan met een kettingzaag of roestige haak is zeker en vast ook aan mij besteedt, maar het voelt anders. Videogames moeten zich afspelen in fluokleurige decors, waar Italiaanse loodgieters met een snorretje strijden om de hand van minderjarige prinsesjes. Videogames moeten heroïsche verhalen vertellen van ocarinaspelende tieners die een reusachtig ei trachten te openen om er binnenin voor de x-ste keer tegen dezelfde snoodaard te zegevieren.
Het mag dan ook niet verwonderen dat ik heel veel verwacht van de toekomstige Nintendo, genaamd Wii (lees: “wie”). Ik zou eindeloos kunnen uitweiden over de revolutie die het machientje gaat teweeg brengen in gamersland, maar ik denk dat dit filmpje het best mijn opwinding verwoordt. Afspraak eind 2006 bij de spelletjesboer?
Ik herinner me nog heel goed hoe ik, samen met mijn zussen en broer, voor het eerst de wondere wereld van Super Mario Bros. 3 ontdekte. Bros. bleef trouwens de achternaam van de guitige loodgieter tot mijn Engelse taalvaardigheid groot genoeg was om te beseffen dat het een afkorting van “brothers” is. Dit, zoals altijd, geheel terzijde. “Je moet A en B tegelijk induwen, anders lukt dat niet!” “Jawel, laat mij toch eens proberen”. “Ah, pas op voor die thwomp”. “Ik zie geen thwomp, enkel een grote st…” “HAHA JE BENT DOOD STOMME MUTTEN”. Het daaropvolgende drama van door de huiskamer vliegende controllers wil ik u besparen. Videogames en geweld, het is van alle tijden.
Het nostalgisch gevoel dat telkens over me heen komt wanneer ik voor de zoveelste maal de NES of SNES (Super Nintendo) bovenhaal, heeft me zodanig in zijn greep dat ik Nintendo altijd loyaal ben gebleven. Nintendo is, met andere woorden, een synoniem geworden voor urenlang zorgenloos staren naar pixels die zich over vleesetende planten een weg banen naar het volgende kasteel. Het verstand op nul zetten en levende doden te lijf gaan met een kettingzaag of roestige haak is zeker en vast ook aan mij besteedt, maar het voelt anders. Videogames moeten zich afspelen in fluokleurige decors, waar Italiaanse loodgieters met een snorretje strijden om de hand van minderjarige prinsesjes. Videogames moeten heroïsche verhalen vertellen van ocarinaspelende tieners die een reusachtig ei trachten te openen om er binnenin voor de x-ste keer tegen dezelfde snoodaard te zegevieren.
Het mag dan ook niet verwonderen dat ik heel veel verwacht van de toekomstige Nintendo, genaamd Wii (lees: “wie”). Ik zou eindeloos kunnen uitweiden over de revolutie die het machientje gaat teweeg brengen in gamersland, maar ik denk dat dit filmpje het best mijn opwinding verwoordt. Afspraak eind 2006 bij de spelletjesboer?
This entry was posted
on woensdag, juni 14, 2006 at 7:29 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Ahaaa, ik kan eindelijk comments plaatsen zonder een blogger-account. :)
Ik was ook compleet onder de indruk van de demo, al vind ik nog steeds dat nintendo na de supernes alleen maar is achteruitgegaan wat playability betreft. :cool:
Mario 3 is voor mij nog steeds het coolste spel ooit wegens "meer moet dat echt niet zijn". Alles dat ingewikkelder, spitsvondiger of technisch genialer is is er voor mij altijd een beetje over. Zoals je zegt: fluokleuren en rennen maar, onderweg schildpadden bespringend en sterren vangend, zo hoort een fijn spel te zijn. :)
Goh, het filmpje kan me niet overtuigen eerlijk gezegd.
Ergens in de loop der jaren heeft het hele console gebeuren een groot deel van zijn magie verloren, vind ik.
Misschien is dat wel door een combinatie van de vooruitgang op vlak van wat grafisch mogelijk is en het uitbreiden van het aantal toetsen die je nodig hebt voor een spel.
De spelen die me op Gamecube nog het meeste aanspreken, zijn eigenlijk die waar je enkel de A-knop nodig hebt.
» Een reactie posten