The pills must be working.

Mijn politieke pendule slaat door. Ik ben geboren in een heel Vlaams nest, maar sinds een goed jaar zit ik met een ei. Niet toevallig valt die periode samen met het begin van mijn fantastische job op een zeer bijzondere werkplaats. Zoals Johan Vandelanotte in Humo de geboorte van zijn politieke aspiraties in het sociaal onrecht vond, zo vind ik nieuwe standpunten in de ogen van de allerarmsten, allergevaarlijksten of allermoedigsten van deze maatschappij. Rechts is links geworden.

Dat bleek ook uit de opmerkelijke resultaten van mijn “Doe de Stemtest”. PVDA helemaal bovenaan, met een Stalinistische score zelfs. Что делать? Wat te doen, zo onze bebaarde vriend vanuit zijn Sneeuwwitjeskist op het Rode Plein zeggen? Daadwerkelijk het resultaat van die verfoeilijke stemtest opvolgen? Waarschijnlijk niet.

Stijn en NEE, dat lijkt me al heel wat interessanter. Stijn omwille van het experiment, NEE omwille van het anarchistisch protest tegen het politieke kader. Protest tegen het waanidee dat er voldoende competente individuen rondlopen om elfendertig parlementen op te vullen. Protest tegen links, protest tegen rechts. Ik ben een politieke landloper geworden.

Waarom dan niet zelf een partij uit de grond stampen? Partij DEGOEI (De Enige Goede Onnozel Eerlijke Idealen). Een partij met kristalheldere standpunten. Meer blauw op straat door het stimuleren van smurf art! Last van verzuring? Eet Rennie! Gratis wafels op ieders verjaardag! Korting bij Fnac voor vrienden van de poëzie!

De rest laat ik over aan mijn coalitiepartner. Wat kan mij een vlaktaks schelen?

Bij het eten van zoutstokjes ga ik steeds heel grondig te werk. Dat is - met andere zoete waren als de Princekoek en zijn Aldigelijke indachtig - een van mijn meer autistische trekjes. Het zoutstokje wordt bij de eerste knabbelbeurt ontdaan van de korreltjes die rijkelijk over zijn oppervlak verspreid zijn, waarna het eigenlijke stokje millimeter per millimeter door mijn snijtanden verwerkt wordt als was mijn mond een zoutstokjeszagerij.

Maar het zoutstokje smaakte plots heel bitter wanneer ik via de kijkbuis een Brusselse kerk binnenkeek. Tientallen Iraanse mannen en vrouwen lagen verspreid op de vloer van Gods huis. Een meerderheid had zichzelf de mond gesnoerd: een hongerstaking voor papieren met cynische plakkers die de purgatorische toestand symboliseren waarin deze Perzen verkeren. Pas wanneer men zichzelf voedsel en stem ontneemt, wordt men gehoord. Ook Amir leeft in hetzelfde vagevuur tussen Belgische vrijheid en Iraanse dictatuur. Zes jaar lang leeft hij al onder ons zonder papieren, zonder geld en met een weinig hoop. Een vriendin had hij wel, waardoor de weg naar regularisatie helemaal open zou liggen, ware het niet dat Amir niet wil trouwen. Trouwen kan enkel als hij voor haar kan zorgen. Hij wil niet aangestaard worden als de man die zichzelf tot Belg huwde. Liefde mag geen hefboom zijn, enkel een steunpilaar.


Arme Amir.

De te ledigen kelk oogt bodemloos.