De Toerist.
“€30? Zo veel? En jullie hebben geen zwembad”. Een stilte viel al snel tussen mijn reispartner en ik en twee Antwerpse medetoeristen in het broeierig hete Marrakech. De enige begeleide uitstap die we gepland hadden, werd al tijdens het vervoer vergald door het fenomeen dat ik de Toerist wil noemen. De Toerist houdt niet van alternatieve reizen waarbij je niet met je luie reet aan het zwembad ligt en niet bij het handje wordt gehouden door een overenthousiaste gids. Maar twee van zo’n Toeristen kon ik best wel aan. Twee werden er echter snel vier en voor ik het goed en wel besefte, zat ik op een vijftigkoppige bus, overenthousiaste gids incluis.
We trokken naar de Atlas: niet het boek, wel de bergen. Grappen en grollen als deze waren nooit veraf, al trachtte ik me zoveel mogelijks van dit oervlaams tafereel af te schermen. Aan een dorpje stopte de bus en we werden uitgenodigd om een traditionele ezelmarkt te bezoeken. Best gezellig, zelfs met de zwerm prulletjesverkopers die heel Marrakech overspoelen. Dat was buiten mijn Toeristen gerekend. Schichtig keken ze naar alles wat bewoog, vrezend dat ze door elke brave Marokkaan bestolen konden worden terwijl deze veel meer aandacht hadden voor de prijs van hun balkende beesten. Ikzelf vond het best gezellig: als je al enkele dagen doorheen het bruisende leven van het oude Marrakech ploetert, dan weet je dat men je alles tracht te verkopen, tot cactusolijven toe. Dat wisten mijn Toeristen niet: ik stond perplex bij de gedachte dat je in een stad verblijft en nooit in contact komt met het dagdagelijkse leven.
Net hetzelfde in een Berberdorp, dieper in de Atlas. We kregen er de kans om een stukje brood tot ons te nemen in een typisch Berberhuis (lees: een typisch berberhuis voor toeristen). De afkeer van dit niet al te ruim, noch comfortabel huis was te lezen in de ogen van heel veel Toeristen. “No”, geen brood voor Toeriste nummer 33 met het aftandse brilletje. Elke reisgids, elke Marokkaan, elke logisch denkende persoon zal je vertellen dat iets weigeren ‘not done’ is bij het Noord-Afrikaanse volk. Maar dat weet de Toerist niet. De Toerist is meer bezig met het zoeken naar een hogere factor zonnecrème om zijn witte reet te beschermen tegen de zon.
Het was een mooie uitstap. Ik heb er het dagelijkse leven kunnen zien van een groep mensen die zich volledig buiten mijn eigen leefwereld bevinden. En die Berbers waren best ook gezellig.
We trokken naar de Atlas: niet het boek, wel de bergen. Grappen en grollen als deze waren nooit veraf, al trachtte ik me zoveel mogelijks van dit oervlaams tafereel af te schermen. Aan een dorpje stopte de bus en we werden uitgenodigd om een traditionele ezelmarkt te bezoeken. Best gezellig, zelfs met de zwerm prulletjesverkopers die heel Marrakech overspoelen. Dat was buiten mijn Toeristen gerekend. Schichtig keken ze naar alles wat bewoog, vrezend dat ze door elke brave Marokkaan bestolen konden worden terwijl deze veel meer aandacht hadden voor de prijs van hun balkende beesten. Ikzelf vond het best gezellig: als je al enkele dagen doorheen het bruisende leven van het oude Marrakech ploetert, dan weet je dat men je alles tracht te verkopen, tot cactusolijven toe. Dat wisten mijn Toeristen niet: ik stond perplex bij de gedachte dat je in een stad verblijft en nooit in contact komt met het dagdagelijkse leven.
Net hetzelfde in een Berberdorp, dieper in de Atlas. We kregen er de kans om een stukje brood tot ons te nemen in een typisch Berberhuis (lees: een typisch berberhuis voor toeristen). De afkeer van dit niet al te ruim, noch comfortabel huis was te lezen in de ogen van heel veel Toeristen. “No”, geen brood voor Toeriste nummer 33 met het aftandse brilletje. Elke reisgids, elke Marokkaan, elke logisch denkende persoon zal je vertellen dat iets weigeren ‘not done’ is bij het Noord-Afrikaanse volk. Maar dat weet de Toerist niet. De Toerist is meer bezig met het zoeken naar een hogere factor zonnecrème om zijn witte reet te beschermen tegen de zon.
Het was een mooie uitstap. Ik heb er het dagelijkse leven kunnen zien van een groep mensen die zich volledig buiten mijn eigen leefwereld bevinden. En die Berbers waren best ook gezellig.
This entry was posted
on zondag, september 17, 2006 at 11:34 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Het zijn cactusvijgen, geen -olijven ;-)
Amen
» Een reactie posten