Miami Vice.
Het was al een hele tijd geleden dat ik mezelf nog eens neerplofte in een cinemazetel. Vrijdagavond besloten we om naar de minst afstotelijke film te gaan kijken die momenteel gedraaid wordt in de lokale bioscoopzalen (zijnde Cinema Albert, Palace en Feestpaleis). Dat bleek Miami Vice te zijn, de verfilming van de televisieserie uit de jaren tachtig. Een serie die ik trouwens nooit gezien heb, ik weet enkel dat het iets was met snorren en snelle wagens. We zouden wel zien wat het wordt.
Een stel tieten en een Linkin Park-deuntje doorbreekt heel plots de reclameboodschappen. De film is warempel al begonnen en wat gaat het snel. Voor de kijker het goed beseft wordt een luxehoertje door haar pooier in elkaar geslagen. Een besnorde agent gaat er achteraan, samen met zijn zwarte partner. Onmiddellijk daarna: telefoon van een gek in een auto. Nou nou, dat gaat snel. Een Ferrari scheurt kort daarna door Miami. Camerabeelden die me doen denken aan de Bourne Supremacy. Wat later zitten we plots bij neonazi’s en Zuid-Amerikaanse drugdealers. Pauze.
Daar gaan we weer. Speedboten, vliegtuigen. Een geweldig goed in beeld gebracht vuurgevecht. Tussendoor bloeit er ook nog iets tussen de Snor en een Chinese boekhoudster van de drugdealers. Doden. Er ontploffen nog wat dingen en de film loopt naar zijn einde.
Het was al een hele tijd geleden dat ik mezelf nog eens voldaan opstond uit een cinemazetel. Miami Vice heeft me vanaf de eerste seconde kunnen bekoren door zichzelf te presenteren als een no-nonsence film waarbij karakterontwikkeling van secundair belang is. We kwamen voor een portie actie en hebben dat ook gekregen, zonder ooit over the top te gaan. Naar mijn bescheiden mening is deze film een verademing in het genre waar al te vaak het handje van de kijker wordt vastgehouden. Mann geeft ons enkel de informatie die nodig is om het verhaal te begrijpen. Alle andere gegevens moet de kijker zelf uit de beelden achterhalen: geen oeverloos gelul over motieven en een knagend geweten: wie niet aan boord raakt van deze snelle rit, heeft pech.
Miami Vice is een geweldige film die iedereen moet gezien hebben.
Een stel tieten en een Linkin Park-deuntje doorbreekt heel plots de reclameboodschappen. De film is warempel al begonnen en wat gaat het snel. Voor de kijker het goed beseft wordt een luxehoertje door haar pooier in elkaar geslagen. Een besnorde agent gaat er achteraan, samen met zijn zwarte partner. Onmiddellijk daarna: telefoon van een gek in een auto. Nou nou, dat gaat snel. Een Ferrari scheurt kort daarna door Miami. Camerabeelden die me doen denken aan de Bourne Supremacy. Wat later zitten we plots bij neonazi’s en Zuid-Amerikaanse drugdealers. Pauze.
Daar gaan we weer. Speedboten, vliegtuigen. Een geweldig goed in beeld gebracht vuurgevecht. Tussendoor bloeit er ook nog iets tussen de Snor en een Chinese boekhoudster van de drugdealers. Doden. Er ontploffen nog wat dingen en de film loopt naar zijn einde.
Het was al een hele tijd geleden dat ik mezelf nog eens voldaan opstond uit een cinemazetel. Miami Vice heeft me vanaf de eerste seconde kunnen bekoren door zichzelf te presenteren als een no-nonsence film waarbij karakterontwikkeling van secundair belang is. We kwamen voor een portie actie en hebben dat ook gekregen, zonder ooit over the top te gaan. Naar mijn bescheiden mening is deze film een verademing in het genre waar al te vaak het handje van de kijker wordt vastgehouden. Mann geeft ons enkel de informatie die nodig is om het verhaal te begrijpen. Alle andere gegevens moet de kijker zelf uit de beelden achterhalen: geen oeverloos gelul over motieven en een knagend geweten: wie niet aan boord raakt van deze snelle rit, heeft pech.
Miami Vice is een geweldige film die iedereen moet gezien hebben.
This entry was posted
on zondag, augustus 27, 2006 at 4:33 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Miami Vice, de 80's serie, was volgens mij zonder snorren. Wel met oversized vesten en docksides (y)
Check my youtube movietje op mijn blog: why I like Miami Vice. De stijl was toen vernieuwend as hell.
Net een langspeelfilm, maar dan op tv in afleveringen. Muziek werd ook belangrijk.
www.monobau.blogspot.com
» Een reactie posten