De oogarts.
Stelt u zich, beste lezer, de volgende situatie even voor. U bent dokter en gaat op huisbezoek bij een patiënt, zo ongeveer rond zeven uur ’s avonds, wanneer een groot gedeelte van de bevolking naar Sigrid Spruyt zit te staren. U komt binnen in het huis van de patiënt en wordt hartelijk begroet. Bij het betreden van de woonkamer ziet u dat één van de volwassen kinderen van de zieke geboeid naar het journaal zit te kijken, naar de berichtgeving over de crisis in Libanon om precies te zijn. De televisie staat niet al te luid, zodanig dat een gesprek met de zieke makkelijk kan doorgaan. Wat doet u? Begint u te praten met de patiënt, zonder rekening te houden met het achtergrondgeluid? Vraagt u beleefd om de televisie wat zachter te zetten, kwestie van alles zeker goed gehoord te hebben? Of neemt u ongegeneerd zelf de afstandbediening van tafel en zapt u die televisie monddood? Geef niet te snel antwoord! Uw reactie kan allesbepalend zijn of u de televisiekijkende zoon nog op consultatie zal zien of niet.
In mijn geval mag de dokter zijn naalden voortaan in zijn eigen reet steken. Een mens wil dan eens op de hoogte blijven van het drama in het Midden-Oosten en dan stapt daar een dokter binnen die de pretentie heeft om de televisie – die niet eens de zijne is – af te zetten. Waar haalt die man toch dat recht? Houdt een zevenjarige artsenstudie en specialisatie tot oogarts het recht in om te bepalen of een patiënt al dan niet naar het journaal mag kijken. Een speelse “da’s slecht voor de ogen” had mijn degout nog wat kunnen temperen, maar zelfs dat kreeg dat stukje verdriet niet over zijn lippen. Bij een volgende consultatie (die er toch nooit meer zal komen) plets ik een aantal malen onverwachts tegen de tieten van mans vrouw. Iedereen gelijk voor de wet: pretentieloos gedrag compenseren met een koekje van eigen deeg: het zou wel heel cru zijn van de oogarts om verbolgen te zijn.
Het meest erge aan het hele bizarre tafereel is dat ik helemaal niet meer reageer op zo’n lompe provocaties. Ik ben immers al enkele jaren tot de conclusie gekomen dat ruziën met een persoon wiens verstand onder de kwabben van zijn of haar bilspleet verbolgen ligt weinig zin heeft. Laat hem maar in de waan dat hij zich zo-even de status van durfal heeft aangemeten: ik pis wel stiekem tegen zijn auto.
In mijn geval mag de dokter zijn naalden voortaan in zijn eigen reet steken. Een mens wil dan eens op de hoogte blijven van het drama in het Midden-Oosten en dan stapt daar een dokter binnen die de pretentie heeft om de televisie – die niet eens de zijne is – af te zetten. Waar haalt die man toch dat recht? Houdt een zevenjarige artsenstudie en specialisatie tot oogarts het recht in om te bepalen of een patiënt al dan niet naar het journaal mag kijken. Een speelse “da’s slecht voor de ogen” had mijn degout nog wat kunnen temperen, maar zelfs dat kreeg dat stukje verdriet niet over zijn lippen. Bij een volgende consultatie (die er toch nooit meer zal komen) plets ik een aantal malen onverwachts tegen de tieten van mans vrouw. Iedereen gelijk voor de wet: pretentieloos gedrag compenseren met een koekje van eigen deeg: het zou wel heel cru zijn van de oogarts om verbolgen te zijn.
Het meest erge aan het hele bizarre tafereel is dat ik helemaal niet meer reageer op zo’n lompe provocaties. Ik ben immers al enkele jaren tot de conclusie gekomen dat ruziën met een persoon wiens verstand onder de kwabben van zijn of haar bilspleet verbolgen ligt weinig zin heeft. Laat hem maar in de waan dat hij zich zo-even de status van durfal heeft aangemeten: ik pis wel stiekem tegen zijn auto.
This entry was posted
on woensdag, juli 26, 2006 at 8:05 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Ah, de kleine drama's van het leven...super, toch?
Ik denk dat iedereen zich wel es ergert aan zo'n dingen, maar eigenlijk ben je beter af door er niet op in te gaan. Al was het maar om te vermijden dat je als een "idioot die uit principe een ruzie begint" overkomt.
If I had a big ass rocketlauncher ... :-)
Man, ik zou elke dag rond 9u zonder munitie zitten. Behalve op zondag (en gij zult rusten!).
» Een reactie posten