On verra bien.
Morgen is het weer zover: proclamatie! Om iets na drieën word ik samen met mijn klasgenootjes in een naar alle waarschijnlijkheid broeierig auditorium te luisteren naar onze resultaten, meestal voorgelezen door een meneer die niemand kent. Altijd weer is het gissen over wie er dit jaar onverwacht een zomer langer mag studeren, altijd weer ben ik gelukkig niet die persoon. Ik kijk ook dit jaar weer met een flinke dosis vertrouwen naar de officieuze afsluiter van het voorbije studentenjaar. Ik geloof zelfs in een beter resultaat dan in mijn eerste kutopleiding, maar aangezien hoogmoed voor de val komt, hou ik het wijselijk bij “geslaagd”.
Het wordt eerlijk gezegd tijd dat ik heel die rotzooi achter me kan laten om aan een nieuw leven te sleutelen. Een leven waarin zelfs al plaats is gemaakt voor een eerste job. Gisteren las ik in Humo het interview met Jef Lambrecht, oorlogsjournalist voor Radio1. Hij vertelde hoe hij zelf als 22-jarige geen flauw benul had hoe je in godsnaam aan een job moest raken. Daarenboven had hij net als ik twee linkerhanden, al is twee rechterhanden in mijn geval meer van toepassing. Hij besloot dan maar om computermonteur te worden, al had hij in die periode nog nooit een computer van dichtbij gezien. Pas jaren later vindt hij zijn echte roeping als journalist bij de toenmalige BRT. Ik kon me goed vinden in zijn woorden, al heb ik het niet zo voor de man van wie ik ooit zelf een kort interview heb afgenomen. Zijn toestand tijdens dat interview was immers op zijn zachts gezegd vreemd: ik kon me niet van het idee ontdoen dat hij tijdens zijn middagpauze net dat cognacje te veel tot zich had genomen. Maar die Jef Lambrecht bekende nu in het Humoartikel dat zijn professionele carrière met zeer veel omwegen gevormd is. Misschien dat het in mijn geval hetzelfde zal lopen, on verra bien.
Ik kijk al uit naar al mijn medestudenten die vertellen dat ze nog niet goed weten wat ze vanaf overmorgen gaan doen. “Ik zie wel wat er op me afkomt”, hoor ik er nu reeds enkelen zeggen. Ik hoop in elk geval dat ze niet hetzelfde moeten meemaken als ik na mijn eerste afscheid aan de universiteit, wat dat wenst men zelfs zijn ergste vijand niet toe. Wat er ook van zij, nog een goede anderhalve week en ik mag aan de slag. Het is niet de job waar ik van droom, maar het is een job en wie weet welke stroomversnelling dit teweeg zal brengen. Help het me hopen.
Het wordt eerlijk gezegd tijd dat ik heel die rotzooi achter me kan laten om aan een nieuw leven te sleutelen. Een leven waarin zelfs al plaats is gemaakt voor een eerste job. Gisteren las ik in Humo het interview met Jef Lambrecht, oorlogsjournalist voor Radio1. Hij vertelde hoe hij zelf als 22-jarige geen flauw benul had hoe je in godsnaam aan een job moest raken. Daarenboven had hij net als ik twee linkerhanden, al is twee rechterhanden in mijn geval meer van toepassing. Hij besloot dan maar om computermonteur te worden, al had hij in die periode nog nooit een computer van dichtbij gezien. Pas jaren later vindt hij zijn echte roeping als journalist bij de toenmalige BRT. Ik kon me goed vinden in zijn woorden, al heb ik het niet zo voor de man van wie ik ooit zelf een kort interview heb afgenomen. Zijn toestand tijdens dat interview was immers op zijn zachts gezegd vreemd: ik kon me niet van het idee ontdoen dat hij tijdens zijn middagpauze net dat cognacje te veel tot zich had genomen. Maar die Jef Lambrecht bekende nu in het Humoartikel dat zijn professionele carrière met zeer veel omwegen gevormd is. Misschien dat het in mijn geval hetzelfde zal lopen, on verra bien.
Ik kijk al uit naar al mijn medestudenten die vertellen dat ze nog niet goed weten wat ze vanaf overmorgen gaan doen. “Ik zie wel wat er op me afkomt”, hoor ik er nu reeds enkelen zeggen. Ik hoop in elk geval dat ze niet hetzelfde moeten meemaken als ik na mijn eerste afscheid aan de universiteit, wat dat wenst men zelfs zijn ergste vijand niet toe. Wat er ook van zij, nog een goede anderhalve week en ik mag aan de slag. Het is niet de job waar ik van droom, maar het is een job en wie weet welke stroomversnelling dit teweeg zal brengen. Help het me hopen.
This entry was posted
on woensdag, juli 05, 2006 at 5:12 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Good luck met de resultaten en met de job!
Ik had hetzelfde voor, ik ben bijna aan het einde van mijn 2e opleiding omdat ik niet wist wat te doen na de eerste. En nu weet ik het nog steeds niet. Dus ga ik waarschijnlijk maar solliciteren om Nederlandse les te geven!
» Een reactie posten