De laatste dans.
Diepe bastonen gemengd met de scherpe stem van Karin Dreijer Andersson doorboren mijn hele lichaam. Ik luister naar een gemixte versie van het prachtige Marble House die de hele dansvloer opzweept. Het is één van de weinige nummers die me tot beweging kunnen aanzetten: The Chemical Brothers hadden al een goede poging ondernomen, maar daar bleef het toch bij het ritmisch bewegen van mijn kniegewricht. Maar The Knife, jawel, die slaagt erin om zelfs mijn hoofd en armen te verroeren.
Een blonde medestudente staat al uren te zweten terwijl ze op een bijzonder elegante manier door alle nummers heen danst. Af en toe stort een andere deerne zich op de muziek die door de zaal schalt, samen met tientallen anderen die geen of weinig gêne voelen om hun ledematen in alle onmogelijke richtingen te zwaaien. Ik ben jaloers op zoveel enthousiasme en bij momenten denk ik eraan om mijn verstand op nul te zetten en me in het gewoel te werpen. Maar een eerste schuchtere poging loopt al snel ten einde aangezien ik na een tiental seconden niet meer lijk te beseffen wat nu weer links of rechts is. Dansen, het is met andere woorden niet aan mij besteed.
Er zijn maar weinige mensen die de bedenkelijke eer hebben om me helemaal te zien doorslaan op een vette schijf. Nu ik er even over nadenk, enkel mijn allerliefste kent dat privilege, al moet ik toegeven dat ook dit zich beperkt tot een patroon waar mening epilepticus jaloers op zou zijn. Gelukkig wordt dit spastisch heen en weer slaan met een warme mantel der liefde bedekt.
Toch vind ik het fantastisch om naar fuiven te gaan. Het drama dat zich daar tussen de beide geslachten afspeelt is een wonderlijk schouwspel dat zelfs National Geographic met zijn reportage over het paringsgedrag van de Congolese bonobo niet kan overtreffen. Een goede scheut alcohol doet vreemde dingen met anders bijzondere rationele mensen: voor men het goed en wel beseft hangen ze met hun dronken lijf te huilen tegen een verrotte buitenmuur omdat hun target niet toestond dat hun tongen een partijtje huiggrijpen konden spelen. Met een grijns van het ene naar het andere oor verlaat ik op een veel te laat uur het feestgewoel, beseffend dat ik de enige zal zijn die zich ’s ochtends de vele kleine dramaatjes zal herinneren. De pot op met mijn onvermogen om te dansen.
Een blonde medestudente staat al uren te zweten terwijl ze op een bijzonder elegante manier door alle nummers heen danst. Af en toe stort een andere deerne zich op de muziek die door de zaal schalt, samen met tientallen anderen die geen of weinig gêne voelen om hun ledematen in alle onmogelijke richtingen te zwaaien. Ik ben jaloers op zoveel enthousiasme en bij momenten denk ik eraan om mijn verstand op nul te zetten en me in het gewoel te werpen. Maar een eerste schuchtere poging loopt al snel ten einde aangezien ik na een tiental seconden niet meer lijk te beseffen wat nu weer links of rechts is. Dansen, het is met andere woorden niet aan mij besteed.
Er zijn maar weinige mensen die de bedenkelijke eer hebben om me helemaal te zien doorslaan op een vette schijf. Nu ik er even over nadenk, enkel mijn allerliefste kent dat privilege, al moet ik toegeven dat ook dit zich beperkt tot een patroon waar mening epilepticus jaloers op zou zijn. Gelukkig wordt dit spastisch heen en weer slaan met een warme mantel der liefde bedekt.
Toch vind ik het fantastisch om naar fuiven te gaan. Het drama dat zich daar tussen de beide geslachten afspeelt is een wonderlijk schouwspel dat zelfs National Geographic met zijn reportage over het paringsgedrag van de Congolese bonobo niet kan overtreffen. Een goede scheut alcohol doet vreemde dingen met anders bijzondere rationele mensen: voor men het goed en wel beseft hangen ze met hun dronken lijf te huilen tegen een verrotte buitenmuur omdat hun target niet toestond dat hun tongen een partijtje huiggrijpen konden spelen. Met een grijns van het ene naar het andere oor verlaat ik op een veel te laat uur het feestgewoel, beseffend dat ik de enige zal zijn die zich ’s ochtends de vele kleine dramaatjes zal herinneren. De pot op met mijn onvermogen om te dansen.
This entry was posted
on vrijdag, juni 23, 2006 at 11:19 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
huilen huiggrijpen, verholen alliteratie right? en uw grijns zal er ook wel iet mee te maken hebben zeker? :) rijp, grijp, grijns, begrijpend lezen & zijn rond.
mja, wat kan ik hierop zeggen? slechte studentenkring, althans mbt fuifvermogen. tijd om deftige bwatten te checken dus, ondanks schuchtere ritmiek kniegewricht. it's in the mind my friend :wink:
ah, doet er mij aan peinzen: schrijf nog wat over friedl' jong. altijd aangenaam om lezen, zeker indien spitant dus gebruik je artistieke vrijheid man! internet-tijdperk, volksverlakkerij viert hoogtij, profiteer ervan!! :aah:
» Een reactie posten