Het meisje met het sandwichbord.
Een meisje in een kaki kleedje zit verdwaasd op de balustrade van de E40 richting Gent. Het moet ergens in de buurt zijn van de Gentbrugse watertoren, waar groene panelen het zicht op de lager gelegen wijken belemmert. Het verkeer komt razend voorbij: onder de vele auto’s is er ook een rode Opel met naast de chauffeur een jongen van 11. Die jongen ben ik.
Soms herinner ik me de meest bizarre dingen zoals het hierboven vernoemde tafereel. We waren op weg naar het universitair ziekenhuis toen ik plots dat vreemde meisje zag. Wat zit dat arm ding daar te doen langs een gevaarlijke autosnelweg? Het is misschien een waanidee van me, maar ik heb nog altijd het gevoel dat ze naar me keek, ook al raasde ik haar tegen een hoge snelheid voorbij. Nu twaalf jaar verder duikt ze soms nog op in mijn herinneringen en zoek ik nog steeds naar een antwoord. Is ze enkele minuten later in een wanhoopsdaad om het leven gekomen onder de banden van een truck? Was het een vreemde gewoonte van haar om auto’s te begluren, spelend met het gevaar van het zo dodelijke verkeer? Of was ze stomdronken naast de kant van de weg gedropt na een nachtelijke uitspatting?
Een meisje in een dikke rode jas met een zwarte, uitgerafelde sjaal wandelt over de bevroren paden in de buurt van het Moskouse “Yogo-zapadnaya”-metrostation. Ze werkt er als levend reclamebord door een sandwichbord op haar schouders te torsen. Ei zo na struikelt er een jongen van haar leeftijd op de trappen van een wisselkantoor. Ze lacht eventjes. Die jongen ben ik.
Moskou mag nog zo mooi zijn met zijn rode plein en ijsbollenkathedraal, toch blijft de herinnering aan het sandwichmeisje groter. Ik beeld me in hoe haar leven er nu, vijf jaar later, uitziet. Zou ze al aan de sluimerende armoede ontsnapt zijn? Zou ze een echte job gevonden hebben, ergens in een winkeltje in de Arbatstraat? Of zou ze in een duister park door een groepje drugsverslaafden verkracht en vermoord zijn? Nee, weg met die laatste gedachte. Ze leeft nog, dat moet wel.
Soms herinner ik me de meest bizarre dingen zoals het hierboven vernoemde tafereel. We waren op weg naar het universitair ziekenhuis toen ik plots dat vreemde meisje zag. Wat zit dat arm ding daar te doen langs een gevaarlijke autosnelweg? Het is misschien een waanidee van me, maar ik heb nog altijd het gevoel dat ze naar me keek, ook al raasde ik haar tegen een hoge snelheid voorbij. Nu twaalf jaar verder duikt ze soms nog op in mijn herinneringen en zoek ik nog steeds naar een antwoord. Is ze enkele minuten later in een wanhoopsdaad om het leven gekomen onder de banden van een truck? Was het een vreemde gewoonte van haar om auto’s te begluren, spelend met het gevaar van het zo dodelijke verkeer? Of was ze stomdronken naast de kant van de weg gedropt na een nachtelijke uitspatting?
Een meisje in een dikke rode jas met een zwarte, uitgerafelde sjaal wandelt over de bevroren paden in de buurt van het Moskouse “Yogo-zapadnaya”-metrostation. Ze werkt er als levend reclamebord door een sandwichbord op haar schouders te torsen. Ei zo na struikelt er een jongen van haar leeftijd op de trappen van een wisselkantoor. Ze lacht eventjes. Die jongen ben ik.
Moskou mag nog zo mooi zijn met zijn rode plein en ijsbollenkathedraal, toch blijft de herinnering aan het sandwichmeisje groter. Ik beeld me in hoe haar leven er nu, vijf jaar later, uitziet. Zou ze al aan de sluimerende armoede ontsnapt zijn? Zou ze een echte job gevonden hebben, ergens in een winkeltje in de Arbatstraat? Of zou ze in een duister park door een groepje drugsverslaafden verkracht en vermoord zijn? Nee, weg met die laatste gedachte. Ze leeft nog, dat moet wel.
This entry was posted
on woensdag, juni 21, 2006 at 11:38 a.m..
You can skip to the end and leave a response.
Net als ik, ook ik herinner mij allerlei 'onnozelheden', dingen die mij bijbleven... Vaak zelf van heel jonge leeftijd (4 jaar). En na verificatie blijken die dan ook nog te kloppen. Scary, zo soms..
Goed om te weten dat ik niet de enige zot ben. :)
» Een reactie posten