Daar is 'em.
Lucas Neill moet zich momenteel de meest eenzame mens op deze planeet voelen. Zijn ploegmaats proberen hem op te beuren door te zeggen dat het niet zijn schuld is, maar van die Italiaanse sierduiker Grosso. “Oi, mate, die Grosso speelt normaal gezien in roze truitjes, had je iets anders van zo’n wanker verwacht?” Neill tracht te lachen maar blijft steken bij een bittere grijns. Een voetbalwedstrijd verliezen is nooit leuk.
“Ach Andries, trek het je niet aan. De volgende keer kloppen we ze! Die gasten van Wichelen worden elk jaar zwakker, ze zijn te pakken, denk je niet?” Ik tracht te lachen maar ik blijf steken bij een bittere grijns. Een voetbalwedstrijd verliezen is nooit leuk. Als jonge kracht in het Schoonaardse doel beleefde ik het meest pijnlijke doelpunt op een koude zaterdagmorgen tegen de blauw-witte buren uit Wichelen. Het was op het jaarlijks jeugdtoernooi van ons eigen Juventus Schoonaarde dat we in de eerste ronde tegen onze aartsrivalen kwamen te staan. Voor de wedstrijd gaven we onszelf weinig kans, de voorbije confrontaties met Wichelen spraken in ons nadeel. 10-0, 5-0, 8-3… telkens weer moesten we het onderspit delven en telkens weer dolven we bijzonder diep. Maar deze keer liep het anders: we slaagden erin om zestig minuten lang stand te houden tegen kerels die een kop groter waren dan het zielige hoopje spottenstampers genaamd miniemen Juventus Schoonaarde. Helemaal achteraan op het plein, op de meest ondankbare positie stond ik. Met knikkende knieën hoorde ik de schreeuwende spitsen van Wichelen om de bal roepen, maar telkens stond er wonderbaarlijk een verdediger in de weg. Tot op dat ene moment. Een Wichelenaar met een geweldig nichterig kapsel speelde zichzelf vrij en trapte staalhard, zoals alleen de Wichelenaars dat konden, naar doel. Eeuwige roem of een zoveelste vernedering kon mijn deel zijn. Ik drukte af met mijn rechtervoet, klaar om met een tijgersprong de bal uit het doel te weren. Onze twaalfde man hield de adem in.
Ik redde de bal. Klemvast. De nichterige spits vloekte binnens-en buitensmonds. Deze ene keer zou Schoonaarde triomferen, de vroegere deelgemeente die altijd het kneusje van de jeugdreeksen is geweest. Net zij, de toen zo fabelachtige lichting van Wichelen kon dat hoopje onbenul niet kraken. Het werd 0-0. Penalties zouden beslissen wie mocht doorgaan in het toernooi. Bij een 3-3 stand stond ik weer oog in oog met diezelfde spits. Ik bibberde alweer. Hij wees naar de linkerbovenhoek, arrogant als hij was. Hij trapte. Het publiek werd weer stil. Ik dook naar de bal. Tevergeefs. Wichelen won. Alweer.
Arme Lucas Neill.
“Ach Andries, trek het je niet aan. De volgende keer kloppen we ze! Die gasten van Wichelen worden elk jaar zwakker, ze zijn te pakken, denk je niet?” Ik tracht te lachen maar ik blijf steken bij een bittere grijns. Een voetbalwedstrijd verliezen is nooit leuk. Als jonge kracht in het Schoonaardse doel beleefde ik het meest pijnlijke doelpunt op een koude zaterdagmorgen tegen de blauw-witte buren uit Wichelen. Het was op het jaarlijks jeugdtoernooi van ons eigen Juventus Schoonaarde dat we in de eerste ronde tegen onze aartsrivalen kwamen te staan. Voor de wedstrijd gaven we onszelf weinig kans, de voorbije confrontaties met Wichelen spraken in ons nadeel. 10-0, 5-0, 8-3… telkens weer moesten we het onderspit delven en telkens weer dolven we bijzonder diep. Maar deze keer liep het anders: we slaagden erin om zestig minuten lang stand te houden tegen kerels die een kop groter waren dan het zielige hoopje spottenstampers genaamd miniemen Juventus Schoonaarde. Helemaal achteraan op het plein, op de meest ondankbare positie stond ik. Met knikkende knieën hoorde ik de schreeuwende spitsen van Wichelen om de bal roepen, maar telkens stond er wonderbaarlijk een verdediger in de weg. Tot op dat ene moment. Een Wichelenaar met een geweldig nichterig kapsel speelde zichzelf vrij en trapte staalhard, zoals alleen de Wichelenaars dat konden, naar doel. Eeuwige roem of een zoveelste vernedering kon mijn deel zijn. Ik drukte af met mijn rechtervoet, klaar om met een tijgersprong de bal uit het doel te weren. Onze twaalfde man hield de adem in.
Ik redde de bal. Klemvast. De nichterige spits vloekte binnens-en buitensmonds. Deze ene keer zou Schoonaarde triomferen, de vroegere deelgemeente die altijd het kneusje van de jeugdreeksen is geweest. Net zij, de toen zo fabelachtige lichting van Wichelen kon dat hoopje onbenul niet kraken. Het werd 0-0. Penalties zouden beslissen wie mocht doorgaan in het toernooi. Bij een 3-3 stand stond ik weer oog in oog met diezelfde spits. Ik bibberde alweer. Hij wees naar de linkerbovenhoek, arrogant als hij was. Hij trapte. Het publiek werd weer stil. Ik dook naar de bal. Tevergeefs. Wichelen won. Alweer.
Arme Lucas Neill.
This entry was posted
on maandag, juni 26, 2006 at 9:40 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Wat mij betreft is de uitschakeling van Australië de tweede grote schande van dit tornooi na de veldslag tussen Portugal en Nederland.
Normaal kan voetbal me niet echt boeien, maar de weinige tornooien waar clubbelangen niet meespelen en er eens beroep gedaan wordt op onze nationale trots vind ik toch interessant. Spijtig genoeg lijken de professionele voetballers van vandaag op training eerder te leren hoe ze zich moeten laten vallen zonder zich te kwetsen ipv balletjes te trappen. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Wat Wichelen betreft: Ik herinner me maar 1 wedstrijd. Die waar ik mijn gedroomde positie mocht spelen voor 1 helft, die van doelman. Ik ben erin geslaagd om een penalty te stoppen, maar zag toch 2 keer de netten trillen. Eindstand: 3-0
Een goede invalbeurt, al zeg ik het zelf :)
» Een reactie posten