Bocht zeven.
Bocht zeven van L’Alpe D’Huez brandt onder een loden zon. Tientallen wagens zoeken nog een plaatsje langs de kant van de weg, al is dat tevergeefs. Sinds vroeg in de ochtend (en dagen en weken voordien) is de hele graskant gevuld met caravans en tentjes. De wagens rijden verder naar boven waar ze op de grote parking nog een plaatsje hopen te bemachtigen. Ik smeer mezelf nog een broodje met geitenkaas en spoel alles met een goede slok water door. Eten en drinken is op een moment als dit een ideale manier om de tijd te verdrijven. Plots gaat het deurtje van een mobilehome open. Een Nederlandse dame komt naar buiten in een weinig verhullende bikini. Haar borsten bedekken net niet haar navel, die zonder veel moeite overloopt in een groteske kamelenteen. Een zicht dat de geest van een 14-jarige als ik voor eeuwig zou kunnen traumatiseren.
Ik laat het liplezen echter voor wat het is aangezien mijn aandacht getrokken wordt door de televisie van een groepje Italiaanse tifosi die uitbundig juichen wanneer hun held Marco Pantani uit Cesenatico de beeldbuis vult. De hele bocht komt nieuwsgierig een kijkje nemen: de weinige beelden en geluiden die over de berg waaien herinneren er iedereen aan dat ‘ze’ op komst zijn. Voor hen wachten we al uren op dit stukje asfalt.
Het geluid van een door de hemel klievende helikopter doet de berg verder tot leven komen. Strategische posities worden ingenomen door de dolgedraaide fans rondom me. We delen allemaal hetzelfde gevoel: we moeten onze helden naar boven schreeuwen. De Nederlandse dame blijft echter zitten in haar stoel. Een bruine tint is voor haar heel wat belangrijker dan de gele trui.
Minuten later zien we een losgeslagen Marco Pantani naar boven stormen. Een buitenaardse prestatie: hij zal in een recordtijd de klim der klimmen overwinnen. In zijn zog volgt de latere tourwinnaar Jan Ullrich en zijn vroegere kopman Riis. De meute wordt gek en sprint de helden achterna. Gendarmes trachten de rust te bewaren, een onmogelijke opdracht. Na amper een half uur is alles voorbij. De mooiste tijd van de zomer zit er weer op.
Wielrennen blijft een magische sport waar mannetjes die amper zwaarder zijn dan ik de steilste cols overwinnen. Vaak gebeurt dat op een niet zo kosjere manier, zo is ook deze week gebleken. Maar vergis je niet: wie de adrenaline op een berg als Alpe D’Huez heeft meegemaakt, is voor eeuwig verslaafd.
Ik laat het liplezen echter voor wat het is aangezien mijn aandacht getrokken wordt door de televisie van een groepje Italiaanse tifosi die uitbundig juichen wanneer hun held Marco Pantani uit Cesenatico de beeldbuis vult. De hele bocht komt nieuwsgierig een kijkje nemen: de weinige beelden en geluiden die over de berg waaien herinneren er iedereen aan dat ‘ze’ op komst zijn. Voor hen wachten we al uren op dit stukje asfalt.
Het geluid van een door de hemel klievende helikopter doet de berg verder tot leven komen. Strategische posities worden ingenomen door de dolgedraaide fans rondom me. We delen allemaal hetzelfde gevoel: we moeten onze helden naar boven schreeuwen. De Nederlandse dame blijft echter zitten in haar stoel. Een bruine tint is voor haar heel wat belangrijker dan de gele trui.
Minuten later zien we een losgeslagen Marco Pantani naar boven stormen. Een buitenaardse prestatie: hij zal in een recordtijd de klim der klimmen overwinnen. In zijn zog volgt de latere tourwinnaar Jan Ullrich en zijn vroegere kopman Riis. De meute wordt gek en sprint de helden achterna. Gendarmes trachten de rust te bewaren, een onmogelijke opdracht. Na amper een half uur is alles voorbij. De mooiste tijd van de zomer zit er weer op.
Wielrennen blijft een magische sport waar mannetjes die amper zwaarder zijn dan ik de steilste cols overwinnen. Vaak gebeurt dat op een niet zo kosjere manier, zo is ook deze week gebleken. Maar vergis je niet: wie de adrenaline op een berg als Alpe D’Huez heeft meegemaakt, is voor eeuwig verslaafd.
This entry was posted
on zaterdag, juli 01, 2006 at 11:51 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
» Een reactie posten