Het lijk.
Met een koele Lipton Ice Tea voor me, zat ik samen met mijn allerliefste vanop een terrasje naar een lijk te kijken. Het lag daar maar wat te liggen, onder een wit dekentje. Rondom stond er een man foto’s te trekken, naar alle waarschijnlijkheid was hij net als de rest van de meest nabije omstanders politieagent. Af en toe tilde men het dekentje op, zodat van het grijzend gelaat van het lijk ook foto’s konden genomen worden. De fotograaf toonde aan zijn collega het beeldschermpje van zijn fotoapparaat: de collega knikte goedkeurend: het lijk was goed weergegeven. Enkele minuten later werd het lijk weggevoerd in een witte bestelwagen. Vreemd, ik had eerder verwacht dat een lijkwagen met vreemde bollen het lijk zou wegbrengen. Blijkbaar moest het allemaal wat snel gebeuren.
Wat er precies met de man gebeurd is, is ons niet duidelijk. Ik hoorde iemand mompelen dat hij daar plots lag en dat reanimatie niet meer mogelijk was. Een hartaderbreuk, concludeerde ik als was ik de meester-cardioloog zelve. Of misschien was hij met zijn hoofd op de stoeprand gevallen toen hij zijn fiets in de nabijgelegen stalling plaatste, ik weet het niet. Ik kan me ook niet van de gedachte ontdoen dat hij daar een tijdje moet gelegen hebben terwijl ettelijke voorbijgangers zich afvragen wat een man daar langs de weg ligt te doen. Niemand heeft immers tijd voor een stervende man langs de kant van de weg.
Toen het doek over de man was gevallen, moet de aandacht plots toegenomen zijn. Auto’s vertraagden, fietsers duwden zachtjes op de remmen van hun roestig ros en voetgangers maakten een omweggetje om toch maar een glimp op te vangen van het lijk dat daar maar wat lag te liggen. Een bizar tafereel waar ook ik aan deelnam, samen met mijn allerliefste. Door het warme weer en omdat onze trein nog een halfuurtje op zich zou laten wachten, besloten we op een terrasje iets te drinken, met zicht op het lijk en zijn publiek waar ook wij deel van uitmaakten. Ikzelf vond er weinig fascinerend aan, aangezien de dood regelmatig voorbijkomt op de operatietafel in de kamer naast me. Zoals altijd heb ik meer oog voor de omstaanders die, zoals gezegd, hun gejaagdheid eventjes onderbraken voor het lijk. Enkel een jongetje die zonet een Playmobilboot cadeau had gekregen van zijn omaatje, vond het maar niks. Oma zelf keek bedrukt.
Toen het lijk in de witte bestelwagen werd weggevoerd, begon het stadsleven weer zijn gewone gangetje te gaan. We dronken onze Ice Tea in langwerpige glazen uit en namen de trein huiswaarts. Het leven was weer doodnormaal.
Wat er precies met de man gebeurd is, is ons niet duidelijk. Ik hoorde iemand mompelen dat hij daar plots lag en dat reanimatie niet meer mogelijk was. Een hartaderbreuk, concludeerde ik als was ik de meester-cardioloog zelve. Of misschien was hij met zijn hoofd op de stoeprand gevallen toen hij zijn fiets in de nabijgelegen stalling plaatste, ik weet het niet. Ik kan me ook niet van de gedachte ontdoen dat hij daar een tijdje moet gelegen hebben terwijl ettelijke voorbijgangers zich afvragen wat een man daar langs de weg ligt te doen. Niemand heeft immers tijd voor een stervende man langs de kant van de weg.
Toen het doek over de man was gevallen, moet de aandacht plots toegenomen zijn. Auto’s vertraagden, fietsers duwden zachtjes op de remmen van hun roestig ros en voetgangers maakten een omweggetje om toch maar een glimp op te vangen van het lijk dat daar maar wat lag te liggen. Een bizar tafereel waar ook ik aan deelnam, samen met mijn allerliefste. Door het warme weer en omdat onze trein nog een halfuurtje op zich zou laten wachten, besloten we op een terrasje iets te drinken, met zicht op het lijk en zijn publiek waar ook wij deel van uitmaakten. Ikzelf vond er weinig fascinerend aan, aangezien de dood regelmatig voorbijkomt op de operatietafel in de kamer naast me. Zoals altijd heb ik meer oog voor de omstaanders die, zoals gezegd, hun gejaagdheid eventjes onderbraken voor het lijk. Enkel een jongetje die zonet een Playmobilboot cadeau had gekregen van zijn omaatje, vond het maar niks. Oma zelf keek bedrukt.
Toen het lijk in de witte bestelwagen werd weggevoerd, begon het stadsleven weer zijn gewone gangetje te gaan. We dronken onze Ice Tea in langwerpige glazen uit en namen de trein huiswaarts. Het leven was weer doodnormaal.
This entry was posted
on donderdag, juni 29, 2006 at 5:02 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Ik vraag me af of de vrouw van die man nu thuis in de zetel zit te huilen. Of de begrafenisondernemer al is langs geweest met de noodzakelijk, maar bij het verlies van een dierbare o zo overbodige vragen: Moet er een roos, een meeuw of een kale boom op het doodsprentje? In welke kerk is de uitvaart? Waar gaat de rouwmaaltijd door? Wat moet er tussen de sandwichen?...
Of was het een anonieme dakloze? Een man die genegeerd werd wanneer hij op straat om wat geld vroeg? En voor wie nu voorbijgangers bleven staan, zich afvragend wat er met hem gebeurd was?
» Een reactie posten