Kebab.
De temperatuur kent weer pieken boven dertig graden en dat is voor heel wat mensen de ideale gelegenheid om zich in de minst verhullende pakjes in de openbaarheid te begeven. Verschillende gradaties zijn hierbij van toepassing. Eerst en vooral is er de sandaal, ook wel schandaal genoemd in deze kontrijen. U ziet, we zijn weinig origineel wat het toekennen van spotnamen betreft. De sandaal is een schoeisel dat ik ooit moet gedragen hebben toen ik vijf was. Laat dit ook de leeftijd zijn dat ik enig esthetisch besef begon te ontwikkelen en u kan tot de conclusie komen dat ik sindsdien nooit meer een dergelijk gedrocht heb gedragen. Ik verfoei ze en zeker de volwassen meneren die er (al dan niet) witte kousen wensen in te dragen. Hopelijk trappen ze, zoals mijn eigenste broer enkele jaren terug, in een verse koeienvlaai zodanig dat al dat sappige excrement zich een weg wurmt tussen tenen en onder teennagels.
De zomer hoeft natuurlijk niet altijd te leiden tot wansmakelijke klederdracht. Af en toe zie je een jongedame met een ontblote navel over de straat flaneren die de aandacht trekt van tientallen kerels die voldoen aan hun natuurlijke drang tot navelstaarderij. Blote buikjes die net vanonder een strak topje komen piepen, ondergetekende wordt er zelf ook helemaal wild van. Maar dat kan verkeren, zoals ik dit weekend kon vaststellen. Een ietwat oudere dame, ik schat zo’n vijfenveertig jaar, had zich met haar kroost en echtgenoot op straat begeven in een strak rood pakje. De dame had op haar onderrug een typische “volg dit en ontdek mijn bilspleet”-tatoeage laten aanbrengen. Dat kan, mits geplaatst door een goed naaldenartiest, tot mooie resultaten leiden. Deze tatoeage schipperde tussen twee uitersten: het motief op zich was niet opvallend slecht, maar het lichaam waarin het geprikt was had zo te zien al meerdere oorlogen meegemaakt. Ze deed me denken aan een draaiende kebab waar wat later een aantal laagjes vlees wordt afgeschraapt. De spreekwoordelijke cocktailsaus was aanwezig onder de vorm van een laagje glinsterend zweet. Mijn allerliefste en ik versnelden onze pas om aan dit waanzinnig tafereel te ontsnappen.
Wat een oog lijden kan op een zonnige zondagmiddag.
De zomer hoeft natuurlijk niet altijd te leiden tot wansmakelijke klederdracht. Af en toe zie je een jongedame met een ontblote navel over de straat flaneren die de aandacht trekt van tientallen kerels die voldoen aan hun natuurlijke drang tot navelstaarderij. Blote buikjes die net vanonder een strak topje komen piepen, ondergetekende wordt er zelf ook helemaal wild van. Maar dat kan verkeren, zoals ik dit weekend kon vaststellen. Een ietwat oudere dame, ik schat zo’n vijfenveertig jaar, had zich met haar kroost en echtgenoot op straat begeven in een strak rood pakje. De dame had op haar onderrug een typische “volg dit en ontdek mijn bilspleet”-tatoeage laten aanbrengen. Dat kan, mits geplaatst door een goed naaldenartiest, tot mooie resultaten leiden. Deze tatoeage schipperde tussen twee uitersten: het motief op zich was niet opvallend slecht, maar het lichaam waarin het geprikt was had zo te zien al meerdere oorlogen meegemaakt. Ze deed me denken aan een draaiende kebab waar wat later een aantal laagjes vlees wordt afgeschraapt. De spreekwoordelijke cocktailsaus was aanwezig onder de vorm van een laagje glinsterend zweet. Mijn allerliefste en ik versnelden onze pas om aan dit waanzinnig tafereel te ontsnappen.
Wat een oog lijden kan op een zonnige zondagmiddag.
This entry was posted
on maandag, juli 03, 2006 at 6:53 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Dat soort dingen wordt in onze contreien "aarsgewei" genoemt. Weliswaar alleen door mezelf, binnensmonds. (y)
Genoemd!
Ik had hier eerst een hele boterham willen typen, maar 't is op te sommen in drie woorden: Jedem das Seine.
Het enige schandaal in deze blogpost is de spelling van contreien. Freudiaanse vertyping of subtiele verwijzing naar de wielersport?
Freudiaanse vertyping, haha, daar had ik zelfs nog niet op gelet :-D
» Een reactie posten