Duitsers en Britten.
Er zijn slechts weinig films die me tot tranen toe kunnen bewegen: ik huilde niet toen ET in het fietsmandje voorbij de maan vloog of toen de moeder van Bambi stierf: fictie is immers fictie, hoe kundig en emotievol het geheel ook gefabriceerd moge zijn. Emotie zoek ik dan ook in de realiteit: de kleine Juella die me dagelijks met een Albanese glimlach begroet (zou ze al vertrokken zijn? Ik weet het niet.), is een van de meest recente voorbeelden van een eenvoudig iets dat me ontroert. Vandaag was het geen blond Balkankind, maar een hoop dode Duitsers en Britten.
Mijn allerliefste en ik maakten van de nationale feestdag gebruik om nogmaals naar de mooiste streek van Vlaanderen te trekken: Ieper en omgeving, waar ooit de Groote Oorlog is uitgevochten. Onze eerste stop was het Duitse oorlogskerkhof van Vladslo dat verscholen ligt in een dichtbegroeid bos langs een verlaten weg. Duizenden Duitse troepen hebben hier hun laatste rustplaats gevonden, tussen actieve mollen en overtollige begroeiing. Het contrast met het voornamelijk Britse Tyne Cot is enorm: hier vind je geen grasspriet teveel en geen omgewoelde mollenaarde. Je vindt er enkel stilte en het besef dat er negentig jaar geleden duizenden menselijke drama’s hebben plaatsgevonden in de strijd voor enkele meters vooruitgang op het slagveld. Af en toe vind je er een briefje, achtergelaten door scholieren die hun (over)grootouders komen groeten, zelfs vanuit het verre Nieuw-Zeeland. Ik krijg er spontaan de krop van in de keel: in een steeds snellere maatschappij is de angelsaksische wereld nog steeds trots op zijn helden van de eerste wereldbrand. Trots op de anonieme soldaten die enkel “Known unto God” zijn, trots op de ‘aces’ van de eerste luchtmacht. Het is jammer dat de Duitse doden vaak vergeten worden en het stigma van de verliezer de dood van een individu overschaduwt.
Wie in deze warme dagen wat tijd te veel heeft, moet zich naar Paschendale en Vladslo reppen, zelfs al mocht men er al meerdere keren halt hebben gehouden. Beide plaatsen blijven immers een steeds actuele mijlpaal in de waanzin van de mensheid.
Mijn allerliefste en ik maakten van de nationale feestdag gebruik om nogmaals naar de mooiste streek van Vlaanderen te trekken: Ieper en omgeving, waar ooit de Groote Oorlog is uitgevochten. Onze eerste stop was het Duitse oorlogskerkhof van Vladslo dat verscholen ligt in een dichtbegroeid bos langs een verlaten weg. Duizenden Duitse troepen hebben hier hun laatste rustplaats gevonden, tussen actieve mollen en overtollige begroeiing. Het contrast met het voornamelijk Britse Tyne Cot is enorm: hier vind je geen grasspriet teveel en geen omgewoelde mollenaarde. Je vindt er enkel stilte en het besef dat er negentig jaar geleden duizenden menselijke drama’s hebben plaatsgevonden in de strijd voor enkele meters vooruitgang op het slagveld. Af en toe vind je er een briefje, achtergelaten door scholieren die hun (over)grootouders komen groeten, zelfs vanuit het verre Nieuw-Zeeland. Ik krijg er spontaan de krop van in de keel: in een steeds snellere maatschappij is de angelsaksische wereld nog steeds trots op zijn helden van de eerste wereldbrand. Trots op de anonieme soldaten die enkel “Known unto God” zijn, trots op de ‘aces’ van de eerste luchtmacht. Het is jammer dat de Duitse doden vaak vergeten worden en het stigma van de verliezer de dood van een individu overschaduwt.
Wie in deze warme dagen wat tijd te veel heeft, moet zich naar Paschendale en Vladslo reppen, zelfs al mocht men er al meerdere keren halt hebben gehouden. Beide plaatsen blijven immers een steeds actuele mijlpaal in de waanzin van de mensheid.
This entry was posted
on zaterdag, juli 22, 2006 at 12:54 a.m..
You can skip to the end and leave a response.
He is inmiddels zeker 10 jaar geleden dat ik het kerkhof van Ieper ben gaan bezoeken, en de Last Post hoorde. Het geeft me nog steeds kippevel wanneer ik eraan denk.
Mijn jeugd heb ik doorgemaakt in Ieper. Hoeveel keer ben ik niet met de fiets naar Diksmuide, Passendale ... gereden, en onderweg voortdurend geconfronteerd geworden met het oorlogsverleden van deze streek. Het treurende echtpaar in Vladslo zegt zoveel meer dan woorden.
De woorden van WIllem Vermandere (in zijn lied Duizend soldaten) zeggen zoveel meer dan beelden.
Maar toen ik vorig jaar met mijn voeten op de grond in Birkenau en Auschwitz stond - dan was alles stil. Het gaf een verpletterende indruk.
No more war? De mensheid heeft nog niet veel geleerd uit de geschiedenis.
Helaas.
Ik kan de living history evenementen die in het West-Vlaamse heuvelland georganiseerd worden warm aanbevelen. Daar wordt al vlug duidelijk hoe onvoorbereid de deelnemende legers eigenlijk waren op de nieuwe manier van oorlogsvoering. Het Belgisch leger in't bijzonder.
» Een reactie posten