Het leven zoals het is.
Ik heb mezelf voorgenomen om niet te veel online te zetten over mijn eerste job in het transitcentrum, zodat ik geen Tomadde kan poelen. Maar toch wil ik heel even een tipje van de sluier oplichten, met name over enkele van de huidige bewoners.
Je ziet heel wat kleine drama’s, daar op het grasveldje van het Transitcentrum. Hoe zou je zelf zijn als je een onzekere toekomst te wachten staat? Ze wachten angstig op een goed (of slecht) bericht van hun advocaat en trachten de rest van de tijd hun zorgen te verzetten. In de ogen van een Albanese vader kan je een heel boek lezen van zijn dooltocht door Europa. Zijn dochtertje maakt echter heel veel goed: ze is nog zeer jong (ik schat twee) maar heeft een prachtige glimlach die iedereen doet opfleuren. Haar broertje is wat actiever en drijft velen tot ergernis met zijn urenlange gefiets, maar het kereltje is de slechtste nog niet. Af en toe zie ik hem lonken naar zijn Slovaaks leeftijdsgenootje, een Roma-zigeunerin. Zij plonst de hele dag in het zwembad, samen met haar zusje. Ik kende dat meisje nog niet toen ze me plots bij de arm nam: “ich habe katzen gefunden!” In mijn beste Duits probeerde ik duidelijk te maken dat ik de katten niet zag, maar inderdaad, in de verte lagen een vijftal poezen te snurken. “Schön, nicht?” Sehr schön, Adriana, sehr schön.
Wat later op de avond begint het bij de Poolse Adam en Karol te kriebelen: ze willen basketten. “Let’s play 21”, vertellen ze me in gebrekkig Engels. Tot voor kort had ik geen flauw benul wat dat inhield, maar het is een simpele variant van de bekende balsport. Na een tweetal minuten leiden de Polen met 15-0 en grijnzend tellen ze verder. In het Engels, zodat we goed horen hoe slecht we wel basketten. Tot ik begon te scoren en zelf in het Pools begin te tateren. Dat kunnen ze best appreciëren en in de kortste keer kan ik mijn Poolse woordenschat uitbreiden met – niet altijd even propere – zegswijzen.
Het zijn lange dagen: van kwart voor twaalf tot tien uur ’s avonds probeer ik het leven in het transitcentrum zo draaglijk mogelijk te maken. Maar de goede, soms vertederende momenten maken heel veel goed. “Au revoir, monsieur, je peux sortir!”, riep Luciana uit Brazilië me toe. Ik hoop dat ze het goed maakt.
Je ziet heel wat kleine drama’s, daar op het grasveldje van het Transitcentrum. Hoe zou je zelf zijn als je een onzekere toekomst te wachten staat? Ze wachten angstig op een goed (of slecht) bericht van hun advocaat en trachten de rest van de tijd hun zorgen te verzetten. In de ogen van een Albanese vader kan je een heel boek lezen van zijn dooltocht door Europa. Zijn dochtertje maakt echter heel veel goed: ze is nog zeer jong (ik schat twee) maar heeft een prachtige glimlach die iedereen doet opfleuren. Haar broertje is wat actiever en drijft velen tot ergernis met zijn urenlange gefiets, maar het kereltje is de slechtste nog niet. Af en toe zie ik hem lonken naar zijn Slovaaks leeftijdsgenootje, een Roma-zigeunerin. Zij plonst de hele dag in het zwembad, samen met haar zusje. Ik kende dat meisje nog niet toen ze me plots bij de arm nam: “ich habe katzen gefunden!” In mijn beste Duits probeerde ik duidelijk te maken dat ik de katten niet zag, maar inderdaad, in de verte lagen een vijftal poezen te snurken. “Schön, nicht?” Sehr schön, Adriana, sehr schön.
Wat later op de avond begint het bij de Poolse Adam en Karol te kriebelen: ze willen basketten. “Let’s play 21”, vertellen ze me in gebrekkig Engels. Tot voor kort had ik geen flauw benul wat dat inhield, maar het is een simpele variant van de bekende balsport. Na een tweetal minuten leiden de Polen met 15-0 en grijnzend tellen ze verder. In het Engels, zodat we goed horen hoe slecht we wel basketten. Tot ik begon te scoren en zelf in het Pools begin te tateren. Dat kunnen ze best appreciëren en in de kortste keer kan ik mijn Poolse woordenschat uitbreiden met – niet altijd even propere – zegswijzen.
Het zijn lange dagen: van kwart voor twaalf tot tien uur ’s avonds probeer ik het leven in het transitcentrum zo draaglijk mogelijk te maken. Maar de goede, soms vertederende momenten maken heel veel goed. “Au revoir, monsieur, je peux sortir!”, riep Luciana uit Brazilië me toe. Ik hoop dat ze het goed maakt.
This entry was posted
on maandag, juli 17, 2006 at 11:49 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Allez vooruit, je bent goed geland. Goed om horen. En, tenzij je me leugens wijsgemaakt hebt, ben je ook een tijdje thuis nadat je een bepaalde tijd hebt gewerkt.
Ik wil maar hebben: Lange dagen, maar andere voordelen.
» Een reactie posten