Het bolletje van Raf.
Op het beste forum ter wereld werd onlangs de vraag gesteld wanneer je je voor het eerst oud begon te voelen. De vraag spookt sindsdien al een tijdje door mijn gigantisch hoofd en ik heb uiteindelijk toch enkele antwoorden op deze prangende vraag gevonden. Natuurlijk is er het voorspelbare antwoord over mijn pas aangekochte wagen, maar daar gaan we het voor een keer niet over hebben.
Gisteren zat ik samen met mijn allerliefste op een terrasje te eten, bij wijze van spreken als laatste avondmaal voor mijn eerste werkdag van morgen. Achter ons stond er een springkasteel waar een bende neuslopende (en verdorie steenwerpende) kinderen zich helemaal smeten, letterlijk en figuurlijk. Onder hen was ook een puberale paringsdans aan de gang tussen een jongen met eerste schaamhaar en een meisje met meisjestieten (kom op, googlers!), maar dit geheel terzijde. Ik weet niet meer precies op welke leeftijd het moment gekomen is dat ik mezelf tegenhield om onnozel te gaan doen op zo’n grote zak lucht, maar ik weet nog zeer goed dat ik me oud voelde. “Ga toch niet op dat springkasteel, je bent groter dan alle anderen. Je moest maar eens iemand kwetsen.” Sindsdien kan ik niet anders dan binnensmonds zuchten bij de gedachte aan vervlogen tijden.
Ik weet nog goed hoe ik vroeger met moederlief naar de slager ging. Slagerij “Raf” was dat, op het dorpsplein. Raf had de beste vleessla ter wereld waar altijd een heel schijfje ei bovenop lag. Ik hoopte altijd dat hij dat eitje mee in het potje zou scheppen zodat ik het er later stiekem kon afpeuteren. Raf had ook de gewoonte om een “bolleke” mee te geven aan de kinderen. Een bolletje gehakt zorgde toen voor heel wat kindervreugde, ook bij mij. Maar er komt een dag dat je geen bolletje meer krijgt. Pijnlijk is dat, net als geen suikerbolletjes op je ijsje meer krijgen bij de ijskar. Het is alsof je bar mitswa wordt gevierd, maar dan zonder keppeltje en zevenarmige kandelaar.
Voor een mens het goed en wel beseft, is hij zijn jeugd verloren en ben je verplicht om verantwoordelijk te worden. Uit de bol gaan kan nog steeds, maar een stap te ver wordt niet meer met de mantel van kinderlijke onschuld bedekt. Binnen zeven jaar ben ik dertig. Zou ik dan al kinderen hebben? Dan koop ik ze een springkasteel en dan springt die gekke papa gewoon mee.
Gisteren zat ik samen met mijn allerliefste op een terrasje te eten, bij wijze van spreken als laatste avondmaal voor mijn eerste werkdag van morgen. Achter ons stond er een springkasteel waar een bende neuslopende (en verdorie steenwerpende) kinderen zich helemaal smeten, letterlijk en figuurlijk. Onder hen was ook een puberale paringsdans aan de gang tussen een jongen met eerste schaamhaar en een meisje met meisjestieten (kom op, googlers!), maar dit geheel terzijde. Ik weet niet meer precies op welke leeftijd het moment gekomen is dat ik mezelf tegenhield om onnozel te gaan doen op zo’n grote zak lucht, maar ik weet nog zeer goed dat ik me oud voelde. “Ga toch niet op dat springkasteel, je bent groter dan alle anderen. Je moest maar eens iemand kwetsen.” Sindsdien kan ik niet anders dan binnensmonds zuchten bij de gedachte aan vervlogen tijden.
Ik weet nog goed hoe ik vroeger met moederlief naar de slager ging. Slagerij “Raf” was dat, op het dorpsplein. Raf had de beste vleessla ter wereld waar altijd een heel schijfje ei bovenop lag. Ik hoopte altijd dat hij dat eitje mee in het potje zou scheppen zodat ik het er later stiekem kon afpeuteren. Raf had ook de gewoonte om een “bolleke” mee te geven aan de kinderen. Een bolletje gehakt zorgde toen voor heel wat kindervreugde, ook bij mij. Maar er komt een dag dat je geen bolletje meer krijgt. Pijnlijk is dat, net als geen suikerbolletjes op je ijsje meer krijgen bij de ijskar. Het is alsof je bar mitswa wordt gevierd, maar dan zonder keppeltje en zevenarmige kandelaar.
Voor een mens het goed en wel beseft, is hij zijn jeugd verloren en ben je verplicht om verantwoordelijk te worden. Uit de bol gaan kan nog steeds, maar een stap te ver wordt niet meer met de mantel van kinderlijke onschuld bedekt. Binnen zeven jaar ben ik dertig. Zou ik dan al kinderen hebben? Dan koop ik ze een springkasteel en dan springt die gekke papa gewoon mee.
This entry was posted
on zaterdag, juli 15, 2006 at 11:57 a.m..
You can skip to the end and leave a response.
Je links werken niet ;)
Ik denk ook vaak met weemoed terug aan die momenten, het "schelletje saucisse" van bij de slager, het springkasteel, de zorgeloze dagen ... en nu wil ik verdorie al die verantwoordelijkheid niet, hoewel ik me wel verantwoordelijk gedraag. Maar dat is ZO oud. Rekeningen, facturen, papierwinkels ... Ik vond het vroeger al zo eng toen m'n grootmoeder me zei dat ze me dat ook allemaal ging leren. Helaas is ze dement geworden voor ze dat kon doen.
Inderdaad, de links werken niet.
Wat mij betreft, denk ik dat het rond de periode was dat ik me ergerde aan het merendeel van de posts op het forum van JIMtv of dat ik geen zin had in meetings waar mensen van minder dan 18 naartoe kwamen.
*schrikt op* Jij bent Pea! :aah:
Ik had dat zo niet door, man.
Schuun tekstjen, en zeer herkenbaar, jammergenoeg. :)
» Een reactie posten