De Oksel van Sanne.
“Dat wordt dan – met BTW - € 10900” (let trouwens op het euroteken voor het getal, zoals het hoort). Ik hapte even naar adem: dat is namelijk een behoorlijke som geld. Maar wat moet gebeuren, moet gebeuren: ik heb een auto nodig die dagelijks een afstand van om en bij de negentig kilometer moet aankunnen zonder een abonnement bij de Melsbroekse takeldienst aan te vragen. “Mag dat een zwarte wagen zijn?” Uiteraard, meneer de garagist, uiteraard. Het is trouwens het enige deel van je uitleg dat ik begrepen heb, want wat “het is een 1000” of “om en bij de zes liter” precies betekent, is mij nog steeds een raadsel. Een raadsel waar ik de slordige som van € 9000 voor zal neertellen. Jezus Christus, dat is veel geld.
Geld uitgeven is nochtans iets waar ik al bij al weinig poeha rond maak. Ik vind het best iets hebben om een bruin briefje van vijftig euro neer te leggen om een zoveelste nutteloos videospel aan te kopen. Altijd cash, trouwens: mijn afkeer voor bankkaarten is tot op heden nog niet helemaal uitgeroeid, al maak ik op dat vlak al heel wat vorderingen. De doorzichtige bankkaart van Fortis is daarvoor veel te mooi, zoals Eric van Neygen en Sanne dat zouden zeggen. Van geld naar het mooiste showbizzkoppel van Vlaanderen, het is blijkbaar slechts een kleine stap.
Erik van Neygen en Sanne, zouden die eigenlijk een wagen hebben? Ik zie hen wel in zo’n oud Volkswagenbusje rondsnorren, met een hoop gitaren op de achterbank. Die achterbank heeft, de reputatie van Sanne indachtig, toch anders weinig nut. Beelden van ongeschoren Sanne-oksels tijdens een “Tien om te Zien”-opname van een decennium terug, houden me nog elke nacht wakker, mijn hoofdkussen als nutteloze buffer voor mijn gedachten. Nu ik er even over nadenk, zijn die prachtmensen nog wel samen of is Sanne teruggekeerd naar het huis dat tussen rozen stond?
Waanzinnig dure aankopen blijken niet zo goed te zijn voor mijn mentale gezondheid. Want wie begint te hallucineren over de rimboe die Sannes oksels zijn, moet wel helemaal niet meer van deze wereld zijn. Ik mag er niet aan denken wat er me te wachten staat als ik ooit overweeg om een huis te kopen.
Geld uitgeven is nochtans iets waar ik al bij al weinig poeha rond maak. Ik vind het best iets hebben om een bruin briefje van vijftig euro neer te leggen om een zoveelste nutteloos videospel aan te kopen. Altijd cash, trouwens: mijn afkeer voor bankkaarten is tot op heden nog niet helemaal uitgeroeid, al maak ik op dat vlak al heel wat vorderingen. De doorzichtige bankkaart van Fortis is daarvoor veel te mooi, zoals Eric van Neygen en Sanne dat zouden zeggen. Van geld naar het mooiste showbizzkoppel van Vlaanderen, het is blijkbaar slechts een kleine stap.
Erik van Neygen en Sanne, zouden die eigenlijk een wagen hebben? Ik zie hen wel in zo’n oud Volkswagenbusje rondsnorren, met een hoop gitaren op de achterbank. Die achterbank heeft, de reputatie van Sanne indachtig, toch anders weinig nut. Beelden van ongeschoren Sanne-oksels tijdens een “Tien om te Zien”-opname van een decennium terug, houden me nog elke nacht wakker, mijn hoofdkussen als nutteloze buffer voor mijn gedachten. Nu ik er even over nadenk, zijn die prachtmensen nog wel samen of is Sanne teruggekeerd naar het huis dat tussen rozen stond?
Waanzinnig dure aankopen blijken niet zo goed te zijn voor mijn mentale gezondheid. Want wie begint te hallucineren over de rimboe die Sannes oksels zijn, moet wel helemaal niet meer van deze wereld zijn. Ik mag er niet aan denken wat er me te wachten staat als ik ooit overweeg om een huis te kopen.
This entry was posted
on vrijdag, juli 07, 2006 at 11:38 p.m..
You can skip to the end and leave a response.
Daar zeg je me wat! Ik kon toen persoonlijk niet stoppen met denken aan de onderkin van Johnny White. (n)
Wat Erik en Sanne betreft: ze zijn nog steeds samen. Ik heb ze onlangs nog gezien in de Rode Loper met hun dochter (Maaike?) die kerkgezangen zong. :)
Ja, die zijn nog steeds samen. Sinds ik in de horeca werk heb ik ze al twee keer gezien, in hetzelfde restaurant. Namelijk dat waar ik werk, duih.
Ja, ze blijven onze dorpshelden.
» Een reactie posten