Ik kan het niet.
Ik kan het niet. Mijn geest en lichaam lijden nog na wanneer ik die vervloekte pen voor een zoveelste keer geërgerd opberg in mijn zwarte pennenzak met Zwawi-pin. Ik kan het niet. Elk woord dat ik uit die inkt tracht te persen lijkt me uit te lachen en mijn onmacht te honen. Ik stel mezelf gerust door te denken ik nog drie jaar de tijd heb, maar ik weet dat deze nabije toekomst niet eindeloos is. Maar ik moet het halen, dat heb ik mezelf opgelegd. En ik heb het Annelies Verbeke beloofd, ook al kent ze me niet. Maar de doordringende ogen op de kaft van Slaap! doen me steeds weer herinneren aan die dag dat ik mezelf de belofte maakte om ook een boek te schrijven. Niet zomaar een romannetje dat verkocht wordt naast doosjes afgeprijsde kauwgom op de toonbank van een dagbladhandelaar, neen, een volwaardig werk dat een plaatsje krijgt op de schaft van gereputeerde boekenwinkels. Met de kaft naar de kooplustigen gericht: mijn boek mag gezien worden.
Maar ik kan het niet. Maanden, misschien zelfs een jaar, zijn al verstreken sinds die vervloekte belofte. Ik heb sindsdien amper één bladzijde neergepend uit die Bic van me. “Vader is dood”, zo luid de eerste zin. “Ik dacht dat je dat wel wou weten”, klinkt de tweede. Maar daar gaat het al fout. Dat bekt helemaal niet. Een potentiële lezer legt het boek weer op het rek, niet eens op zijn plaats. Het wordt op de stapel van de afgewezenen gelegd. Hoe moet ik deze klus in godsnaam klaren? Ik word gek bij de gedachte aan wat er zal komen te staan op die nu nog witte bladzijden. Het verhaal put me nu al uit, wetende wat er verderop hoort te gebeuren. Een Festeniaans weerzien op de begrafenis. Diepe wonden die weer bloeden. De herinnering aan het einde van de liefde. Hoe doen ze het toch, de Claussen en Hemmerechtsen van deze wereld? Dagelijks worstelen met de gevoelens van je karakters, hen bewust naar een vaak noodlottig einde leidend?
Ik kan het niet. “Je schrijft best goed, Andries. Ik vind dat mooi hoe je op een half uurtje zo’n blogstukje geschreven krijgt.” Dank je, allerliefste. Maar ik zie deze blog vaak als een wrede spiegel die me telkens weer bevestigt dat ik wel probeer, maar ook hopeloos faal. Ik zie hoe ik woorden aan elkaar raag tot iets banaals in plaats van heroïsch of dramatisch. Ik zie hoe mijn inspiratie zich steeds dieper verschuilt in mijn hersenen. Ik zie hoe ik hopeloos mooie woorden zoek die hoogstens als puberale nonsens worden gezien. Ach.
Ik kan het niet.
Maar ik kan het niet. Maanden, misschien zelfs een jaar, zijn al verstreken sinds die vervloekte belofte. Ik heb sindsdien amper één bladzijde neergepend uit die Bic van me. “Vader is dood”, zo luid de eerste zin. “Ik dacht dat je dat wel wou weten”, klinkt de tweede. Maar daar gaat het al fout. Dat bekt helemaal niet. Een potentiële lezer legt het boek weer op het rek, niet eens op zijn plaats. Het wordt op de stapel van de afgewezenen gelegd. Hoe moet ik deze klus in godsnaam klaren? Ik word gek bij de gedachte aan wat er zal komen te staan op die nu nog witte bladzijden. Het verhaal put me nu al uit, wetende wat er verderop hoort te gebeuren. Een Festeniaans weerzien op de begrafenis. Diepe wonden die weer bloeden. De herinnering aan het einde van de liefde. Hoe doen ze het toch, de Claussen en Hemmerechtsen van deze wereld? Dagelijks worstelen met de gevoelens van je karakters, hen bewust naar een vaak noodlottig einde leidend?
Ik kan het niet. “Je schrijft best goed, Andries. Ik vind dat mooi hoe je op een half uurtje zo’n blogstukje geschreven krijgt.” Dank je, allerliefste. Maar ik zie deze blog vaak als een wrede spiegel die me telkens weer bevestigt dat ik wel probeer, maar ook hopeloos faal. Ik zie hoe ik woorden aan elkaar raag tot iets banaals in plaats van heroïsch of dramatisch. Ik zie hoe mijn inspiratie zich steeds dieper verschuilt in mijn hersenen. Ik zie hoe ik hopeloos mooie woorden zoek die hoogstens als puberale nonsens worden gezien. Ach.
Ik kan het niet.
This entry was posted
on donderdag, augustus 03, 2006 at 3:11 a.m..
You can skip to the end and leave a response.
Wat dacht je van ...
"Het was pas na Leo z'n langste orgasme ooit dat hij merkte dat zijn vrouw, Helene, was komen te overlijden."
Spanning verzekerd ;-)
» Een reactie posten